Tag: Deborah van Duin

Door Deborah van Duin [I]nformatie over de auteur boeit me niet, het idee is immers een boek te kopen en niet de schrijver. Zelfs bij een autobiografie niet. Informatie over de auteur is alleen interessant als het over het boek gaat (bijvoorbeeld "Baantjer werkte zelf jarenlang op bureau Warmoesstraat"), wat enig vertrouwen geeft in wat er gaat volgen als het boek over moord in de buurt van de Warmoesstraat gaat. Ik ga jouw boek dus echt niet lezen! (20 september 2019) Jack Schlimazlnik werd in 1970 geboren in het Zuid-Hollandse stadje Schoonhoven. Hij doorliep het atheneum en studeerde van 1989 tot 1996 bouwkunde aan de TU Delft, met een afstudeerscriptie over de historische ontwikkeling en herinrichting van Flevoland. Hij woonde in Schoonhoven en Den Haag en studeerde een korte periode...

Door Deborah van Duin Ik heb meer vertrouwen in losgeslagen, ongebonden, onvoorwaardelijk werken, ver buiten alle beperkingen die een professional (marktdenken, doelgroepdenken, omzet, winst, brood op de plank, deadlines, schrijven om in godsnaam te verdienen, promotiecircus, tijd kwijt met lezingen) worden opgelegd. Antwoord op de 4e open brief aan de Nederlandse SF, Fantasy en Horror scene (12 februari 2014) Jack Schlimazlnik heeft een breed en origineel oeuvre nagelaten. Zijn verhalen dompelen de lezer onder in verhaalwerelden met een sterke sfeer, of ze zich nu afspelen in de negentiende eeuw, in een bedachte (steampunk)wereld of aan het einde van de twintigste eeuw. Voor wie moeite wil doen, valt er veel te halen aan actuele en urgente thema's. Daarnaast spreekt uit de verhalen een ...

Door Deborah van Duin Het werd van zee tot land, en weer terug van land tot zee, van zee tot land tot zee tot land tot nee, zand tot lee naar land, nare zee in het ritme van de riten voor de verre maan. Dat het ooit land was geweest was te zien aan de tempel van Hothemethotaleb, zo pontificaal op de hoogste plaat tussen de muien. Afbeeldingen, ruw op het verweerde beton, lieten zien wat het ooit was: een tempel met hoeken in onnoembare dimensies, in een woestijn opgeworpen voor een inmiddels vergeten god. Vergeet de symmetrische schoonheid van piramides, de hoeken van deze tempel zijn verontrustend in hun chaotische architectuur. En soms lijkt het geheel te bewegen als het in de branding ligt en de Zeedijken herkauwend hun adem inhouden. Het was een zee, of land, of dat daartussen, het w...

Door Deborah van Duin Een eenzame raaf kraste boven de scherpe toppen van het Dwergengebergte. Het gekrijs rolde langs de granieten flanken en bereikte de man die over de Schemeringpas de bergen bedwong. Hij keek geschrokken op, want de Schemeringpas had een slechte naam. Hoewel hij niet geloofde in de spoken die er rond zouden waren, bezorgden de omgeving en de ravenzang hem kippenvel, hetgeen ook aan de lage temperaturen kon liggen: zojuist was hij nog een sneeuwveld gepasseerd. Hij tuurde naar de raaf. De man had voldoende in zijn mars om een flink ravennest te vullen, maar de vogel wiekte weg naar een andere prooi. Opgelucht haalde de eenzame wandelaar adem. Hij greep de banden van zijn mars vast en zette er flink de sokken in, want lange schaduwen kondigden de avond aan. (uit: De sp...