Met The Meg, een verfilming van het gelijknamige boek van Steve Alten, probeert regisseur John Turteltaub een waardige opvolger van Jaws te creëren. In plaats van de standaard witte haai wordt de hoofdrol nu gespeeld door de enorme megalodon, een prehistorisch wezen met een gemiddelde lengte van achttien meter. Jason Statham mag het tegen hem opnemen.

Door Anouk Volger-Poetoehena

Zelf de mythologische megalodon op het witte doek zien? Doe mee met onze The Meg–winactie!

Sinds Jaws in 1975 uitkwam in de bioscopen zijn er zeer veel haaienfilms gemaakt. Niks is zo spannend en beangstigend als het grote zeemonster dat je uit de diepte aanvalt terwijl je nietsvermoedend op je luchtbedje in zee dobbert. De haai als hoofdrolspeler werd door vele filmmakers als een instant moneymaker gezien. Vele van deze haaienfilms vielen eigenlijk vrijwel direct in de categorie ‘niet eens B-Film waardig te noemen’. Maar zo nu en dan komt er toch een redelijk pareltje tevoorschijn. Bijvoorbeeld Deep Blue Sea, de film met superintelligente haaien die een onderzoeksstation naar de totale vernieling proberen te helpen. Maar Deep Blue Sea stamt ondertussen ook al weer uit 1999 en The Shallows is een goede haaienfilm, maar niet helemaal in hetzelfde genre. Dus werd het wel weer eens tijd voor een nieuwe mogelijke kaskraker met de haai als hoofdrolspeler.

De megalodon, een levend fossiel

Regisseur John Turteltaub (National Treasure, The Sorcerer’s Apprentice) vervangt de witte haai dus door de mythologische megalodon uit de boeken van Steve Alten. Deze reuzenhaai leefde ongeveer achttien miljoen jaar geleden en is zo’n anderhalf miljoen jaar geleden uitgestorven. Hij was de grote voorloper van de haaien van nu en was met zijn gemiddelde lengte van achttien meter dus absoluut geen onderdeurtje. Hij zou met zijn machtige grote bek, die hij wel tot twee meter open kon sperren, zonder problemen walvissen doormidden kunnen bijten. Door zijn enorme grootte had hij niet echt natuurlijke vijanden.

Je vraagt je dus af waarom de megalodon dan uiteindelijk is uitgestorven. De huidige wetenschappelijke inzichten zeggen dat het komt door klimaatveranderingen, het verdwijnen van zijn natuurlijke voedselbron en het ontstaan en ontwikkelen van zijn concurrentie de Orka-achtigen. Echter zijn er ook hele theorieën op internet te vinden dat de megalodon nog veel langer geleefd heeft en mogelijk niet eens is uitgestorven. Hij zou in de verre dieptes van de oceaan waar de mensheid nog nooit geweest is rustig voortleven zonder dat wij er iets vanaf weten.

Een reddingsmissie vol special effects

Op deze complottheorie weet de film goed in te springen. Midden in de oceaan is het splinternieuwe onderzoeksstation Mana One gebouwd, waar men onderzoek doet naar de ‘bodem’ van de oceaan. Mana One is gefinancierd door miljardair Jack Morris (Rainn Wilson (The Office, Star Trek: Discovery)) en wordt gerund door dr. Minway Zhang (Winston Chao) en zijn dochter Suyin (Bingbing Li (Transformers: Age of Extinction, Resident Evil: Retribution)).

Wanneer alles tijdens een onderzoeksmissie mis gaat in de verre dieptes van de oceaan, ziet het team zich genoodzaakt om de hulp in te roepen van Jonas Taylor (Jason Statham (Spy, The Expendables)). Hij is een reddingsduiker met een naar verleden die, sinds zijn laatste reddingsmissie vijf jaar eerder, een licht alcoholisch probleem heeft ontwikkeld. In eerste instantie heeft hij weinig behoefte om mee te helpen aan de nieuwe reddingsmissie, maar als hij hoort dat zijn ex-vrouw een van de te redden personen is, laat hij zich toch overhalen.

The Meg: schitterende zeewezens

Het eerste deel van de film richt zich met name op de reddingsmissie van het onderzoeksteam in de verre dieptes van de oceaan. Dit levert schitterende beelden op van nog niet ontdekte zeewezens. Een megaoctopus, die wel iets weg heeft van de mythologische kraken, maakt de reddingsmissie nog even extra spannend, maar als kijker wacht je toch vooral op die enorme haai. Gelukkig laat deze niet lang op zich wachten. Waar je bij Jaws ruim een uur moet wachten tot je eindelijk eens die haai te zien krijgt, laat de megalodon zich al snel in zijn volle glorie zien. Een mooi kunstwerk aan special effects is het zeker en eerlijk waar, hij ziet er behoorlijk realistisch en angstaanjagend uit.

De megalodon in het wild

Wanneer de reddingsmissie voorbij is, blijkt dat niet alleen de overlevenden terug zijn gekomen naar de normale oceaan. De megalodon is ze gevolgd en vindt zijn nieuwe omgeving met allemaal lekkere hapjes wel erg interessant. Vrijwel direct zien we de bijtkrachten van dit zeemonster in beeld wanneer hij het onderzoeksstation aanvalt in de hoop een hapje uit een mens te kunnen nemen.

Zoals gezegd heeft de megalodon niet echt een natuurlijke vijand en in de oceaan zijn genoeg nieuwe voedselbronnen voor hem te vinden om lekker op voort te kunnen leven. Helaas staat de mens ook op zijn menulijst en dat is toch niet helemaal de bedoeling. Zeker wanneer de megalodon besluit dat een populaire kustplaats vol zwemmende toeristen voor hem een soort open buffet is, moet er actie ondernomen worden. Er is nog maar één optie voor het team en dat is hun huidige ontdekking uit te roeien. In dit genre komt Jason Statham natuurlijk het meest tot zijn recht. Gewoon keiharde actie met de benodigde knallen en vuurwerk en Statham die de held uithangt.

The Meg: Top of Flop?

Is The Meg een echte kaskraker zoals Jaws? Absoluut niet. Behoort het überhaupt in een A-Film lijst? Eerlijk gezegd ook niet. Mijn inziens is The Meg een vermakelijke B-film met een redelijke cast en mooie special effects. De filmmakers werken duidelijk een lijstje af met dingen waaraan ze moeten voldoen. Zo heb je het standaard drama, de getraumatiseerde held, de miljardair die ook een held wil zijn, de ‘getinte’ persoon die roept dat hij niet als eerste dood wil gaan en, wat absoluut niet mag ontbreken, het vleugje romantiek.

Er zitten de nodige schrikmomentjes in de film, maar om er nu meteen het label sciencefiction horror op te plakken gaat echt te ver. De film is vooral erg voorspelbaar en humoristisch. Het is een beetje te vergelijken met een ritje in een spookhuis, eerst schrik je een beetje om daarna in lachen uit te barsten, omdat je wist dat het zou komen. Het einde is ook niet erg spectaculair. Zelf had ik verwacht dat Jason Statham zich zou laten opeten door de megalodon met een machine geweer in zijn handen om zich dan van binnenuit al schietend een weg naar buiten te banen. Maar het einde wat de filmmakers bedacht hebben, is op zich ook redelijk spectaculair. Het levert tenminste nog wat mooie beelden op aan een overvloed van haaien, mocht je daar na ruim anderhalf uur nog niet genoeg van hebben.

Is The Meg bioscoopwaardig?

Wanneer je groot fan bent van haaienfilms, Jaws wel twintig keer gezien hebt en alle delen van Sharknado bekeken hebt, is The Meg absoluut een film om in de bioscoop te gaan bekijken. Voor alle andere mensen is het vooral een vermakelijk avondje uit, mocht je er het geld voor een bioscoopkaartje voor over hebben. Het was in ieder geval geen verspilling van anderhalf uur van mijn leven.

Meer Fantasize recensies vind je hier.