web analytics
donderdag, maart 28

Tag: kleuren

Vertelling: Vleugellam – deel 6
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 6

Een verhaal van Isabelle Plomteux in zes delen. Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5. Ik kijk naar de duikdraken, die nu allemaal rond me hangen. Ze lijken me te willen helpen, maar het op een of andere manier niet te kunnen. Ze blijven angstvallig van de ijzeren vleugelboeien weg. Met mijn voeten dan maar. Een paar harde trappen en het ding schiet eindelijk los. Rond me vlamt het goud verder op. Hele bussels zeewier maken zich van de drakenschubben los en drijven weg. Iriserend blauw neemt hun plaats op de grote vleugels in. Net als het goud laat de heldere kleur de grote drakenschubben van binnenuit zwak gloeien. Mijn hart veert op. Nog vier klampen te gaan. Dat red ik niet zonder een nieuwe voorraad lucht. En evenmin zonder gereedschap of hulp, als ze even lastig zijn ...
Vertelling: Vleugellam – deel 5
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 5

Een verhaal van Isabelle Plomteux in zes delen. Lees ook deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4. Ze zijn overdekt met zeewier en oesterschelpen en zitten onnatuurlijk hoog tegen zijn galeigrote lijf aan, maar ze zijn er wel. Botten als scheepsmasten en spieren als meertouwen houden de gehavende drakenhuid samen. In gestrekte toestand moet hun spanwijdte fabelachtig zijn. Boven op zijn rug, daar waar beide, hoogopstaande vleugels elkaar net niet raken, zit een kale rij hoge, roestkleurige stekels. Rugvinnen, denk ik, tot de maan me de waarheid onthult. Woede vlamt in me op. Geen wonder dat zijn vleugels er zo aan toe zijn. In tegenstelling tot de leden van de huizen en hun angst voor verwaaide veren, heeft hij dit zichzelf niet aangedaan. Iemand heeft zijn machtige wieken met massieve ijzeren...
Vertelling: Vleugellam – deel 4
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 4

Een verhaal van Isabelle Plomteux in zes delen. Lees ook deel 1, deel 2 en deel 3. De prefect trekt de wijnkruik naar zich toe en schenkt voor ons allebei een flinke portie uit. ‘Je hebt gelijk,’ zegt hij rustig. Hij schuift een mok naar me toe. ‘Je moeder en ik kennen elkaar al heel lang. Heb je je nooit afgevraagd hoe je hier terecht bent gekomen?’ ‘Na de am…’ Ik krijg het woord nog steeds niet over mijn lippen. ‘Nadat ik geopereerd was? IJlend van de koorts? Nee, dat heb ik me niet afgevraagd, nee. In het begin was ik er te ziek voor en later…’ Ik haal mijn blik van mijn moeders onaangeroerde roemer en richt hem op de man die niet alleen mijn leven redde, maar het ook weer de moeite waard maakte. ‘U leerde me vooruit te kijken, niet achterom.’ ‘En dat heb je gedaan, jongen.’ Hij n...
Vertelling: Vleugellam – deel 3
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 3

Een verhaal van Isabelle Plomteux in 6 delen. Lees ook deel 1 en deel 2. Vier jaar later. Ik heb net het eerste zomerhooi bijeen geharkt als ik in de verte een ruiter zie. In een wolk van stof en hitte rijdt hij in volle vaart de steile bergweg af die naar ons ordeklooster leidt. Zijn grijze mantel wappert als een banier achter hem aan. Ik laat hem jakkeren en ga verder met mijn werk. Slechts zelden nemen we een opdracht aan. Er is niets dat de leden van de spoorzoekersorde niet kunnen vinden als we onze zinnen erop hebben gezet, maar we zeggen zelden ja. Om te beginnen zijn er simpelweg te veel verzoeken en dan zijn er nog de dingen die beter verborgen kunnen blijven. Deze bezoeker valt ongetwijfeld onder een van beide categorieën, hoe wanhopig hij zo te zien ook is. De prefect zal ...
Vertelling: Vleugellam – deel 2
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 2

Een verhaal van Isabelle Plomteux in 6 delen. Lees ook deel 1. Met een afkeurende blik komt Raugüur onder het zilvergrijze baldakijn uit. Net als ik legt hij de voorgeschreven stappen af, tot we recht tegenover elkaar staan. Het contrast tussen ons kan niet groter zijn: hij, een rots, breed, stevig en volstrekt onverschillig voor de wind die aan zijn kleren en vleugels rukt. Ik… een vogelverschrikker met veren is nog de beste omschrijving. Een schraal steltloperkuiken, dat worstelt om overeind te blijven. Ook al voedert mijn moeder me nog zoveel lekkere hapjes, ik kom geen ons bij. Volgens haar was mijn vader net zo toen hij jong was. Ik heb geen idee of het de waarheid is, of dat ze maar wat vertelt om me te troosten. Mijn vader verdween toen ik twee was. Hij vertrok op een zonnige, w...

You cannot copy content of this page