Door Germain Droogenbroodt

Toen de heer W. die ochtend uit zijn droomloze slaap gerinkeld werd, kon hij niet vermoeden wat hem die dag overkomen zou. Wel had hij reeds enkele dagen een hem tot nog toe onbekende pijn gevoeld, een vreemde pijn. Maar ziek was hij niet. Zijn handen, zijn vingers, ja zelfs de kootjes van zijn tenen waren door een vreemd, een aanhoudend jeuken aangetast. Maar zo erg om in bed te blijven was het ook niet, al was dat vreemd gevoel die dag erger dan de voorbije dagen. Het gaat wel over, had hij gedacht. Hij had zich gewassen, aangekleed, ontbeten en was met enige vertraging naar zijn zaak in het centrum van de stad vertrokken.
Zoals iedere dag was de grootstad door het lawaai van duizenden luchtverpestende en toeterende auto’s uit haar slaap gerukt en kreeg ze de tijd niet meer om over haar talloze dromen na te kaarten. Alleen de voetgangers deden het wat rustiger aan, in ieder geval minder lawaaierig dan de auto’s en de trams waarvan het metalen onderstel schreeuwend protesteerde. Blijkbaar waren ze het beu om, fabrieksarbeiders gelijk, dag aan dag hetzelfde werk te moeten doen, verplicht om onveranderlijk het opgelegde spoor te moeten volgen.
Een van de vele voetgangers was de heer W. die zich haastig naar zijn zaak spoedde. Eigenlijk zou hij tussen de massa niet opgevallen zijn, als hij zich niet op zo’n opvallend vreemde manier had voortbewogen. Hij leek wel op veren te lopen, alsof zijn benen hoog opwippende spiralen waren van het soort dat men vroeger in matrassen vond.
Niet alleen was zijn tred uitzonderlijk veerkrachtig, hij liep ook veel vlugger dan de andere voetgangers die hij voortdurend inhaalde, hier en daar bij het inhalen zelfs voorbijgangers aanstootte. Maar zelf viel het de heer W. niet op, dat vreemd gevoel van de voorbije dagen was wat afgenomen, hij schreef zijn uitzonderlijke vaart aan de gejaagdheid toe om zijn zaak toch tijdig te kunnen openen, want nog nooit was die te laat open geweest, al die jaren, nooit later dan half acht.

Het ergerde hem dat hij te laat zou zijn en dat zijn klanten op hem zouden moeten wachten.
Hij had een bloeiende slagerswinkel die in een uitzonderlijk grote variëteit van worsten gespecialiseerd was. Ook het interieur van de zaak was een attractie. De klanten kwamen van heinde en verre en stonden iedere dag reeds vóór de winkel openging aan te schuiven. Geen andere slager in die stad had zo een uitzonderlijke diversiteit van worst. De heer W. had zelf heel wat worstsoorten gecreëerd en was met zijn worstenbedrijf zo vergroeid als een huisjesslak aan haar huisje. Het was zijn leven, zijn doel. Omringd door slierten witte en rode worst, bloedworst, ham- en theeworst, ellenlange saucijzen, talloze soorten salami, bakken vol héérlijke braadworsten die de godganse dag lustig in hun vet lagen te sudderen, verzon hij steeds nieuwe en unieke worstsoorten, voetbal- en feuilletonworsten, worsten zonder vlees voor vegetariërs, leverworst zonder lever, kalkoenworst zonder kalkoen, stressreducerende worsten voor managers, alcoholvrije wijnworsten voor clerici, protestworsten voor vakbondslui, demagogiereducerende worsten voor politici, ja zelfs ontwenningsworsten voor smartphoneverslaafden. Een uniek aanbod, een consumptieproduct dat enkel een levend wezen zoals de mens zich uitdenken kan. Het worstaanbod van de slager was zo uniek dat het zelfs vermeld stond in het Guinness Book of Records.

Toen hij die dag zijn zaak bereikte wees de klok van de nabije kerk reeds twintig voor acht. Tien minuten te laat! Nooit gebeurd! Er stond reeds een hele rij klanten te wachten. De heer W. vloekte. Zenuwachtig opende hij de deur en begon meteen de vroege worstfans de gewenste specialiteiten te bezorgen. In de kortste tijd had hij alle klanten met zijn worstwaar bediend en leek het weer een normale, doordeweekse dag te zullen worden, al was dat vreemd gevoel van zijn lichaam nu weer beduidend heviger geworden.
Eigenlijk was het niet alleen zo dat de heer W. de beste en de grootste variatie van worsten van heel het land te koop had, ook de zaak zelf was een unieke attractie. Het interieur van de winkel was een gigantische dikke worst en ook een soort worstmuseum. Zelfs de tafeltjes, waar men de diverse worstvariëteiten kon proeven leken vervaardigd uit een schijf salami, donkerbruin van kleur, met een wirwar van witte vetbolletjes erin. Ze werden geschraagd door reuze bierworsten als poten. Ook het eetgerei was aangepast. Vorken, lepels en messen leken platgedrukte tv-worstjes, wijnglazen in de vorm van gehalveerde Wiener worsten, maar zowat vijfmaal vergroot en mosterdkleurig. De ondernemersfantasie van de heer W. kende geen grenzen.

Ondertussen waren er weer nieuwe klanten binnengekomen. De braad- en Frankfurterworsten dampten als schoorstenen van vreedzame fabrieksgebouwen. Het zou blijkbaar een zomerse dag worden, de zon was verschenen en het was ongewoon zonnig. De heer W. had het warm, erg warm, hij zweette bovenmatig. Hij was ook niet meer zo jong. Het zijn de jaren, dacht hij. Wellicht door de nervositeit en de drukte van die dag was die jeuk van de laatste dagen weer toegenomen, almaar heviger geworden, bijna onuitstaanbaar. Straks moet ik de zaak nog sluiten en naar de dokter gaan, dacht hij. Hij kreeg het benauwd, opende zijn boord en wreef zijn vingers die mateloos jeukten. Ook zijn tenen waren door een onuitstaanbaar jeuken aangetast dat almaar heviger, nauwelijks nog draaglijk was. Het werd met de minuut erger. Wat gebeurt er toch met mij, vroeg hij zich af. Hij had de laatste tijd wat reuma gehad, maar dit was iets helemaal anders. Nee, de laatste dagen had hij die reuma niet meer gevoeld. Ook die pijn in zijn rug was verdwenen, het leek wel alsof zijn ruggengraat verdwenen was. Mijn rug lijkt wel van rubber, had hij gelachen. Alleen van zijn vingers en van zijn tenen had hij last gehad. Die jeuk, die dag na dag erger geworden was en die zijn vingers en zijn tenen gevoellozer, zelfs dikker maakten had hem verontrust. Ook zijn huidskleur was veranderd, was vaal geworden, oranjebruin. Net Wiener worsten. Ik krijg vingers als Wiener worsten, had hij zijn klanten verteld.
Toen hij door dat vreemde gevoel en dat jeuken bijna flauwgevallen was, verminderde het plots en leek het over te gaan. Hij zuchtte opgelucht. Pas toen bemerkte hij, dat er in zijn winkel een uitzonderlijke stilte heerste.
Er werd niet meer besteld, de bezoekers gaapten hem sprakeloos aan. Ook vóór de zaak stond er een steeds groter wordende menigte te kijken. Alsof iedereen hem wou zien, alsof hij een unieke attractie geworden was.

Over de auteur:
Germain Droogenbroodt is Belg, maar woont reeds 36 jaar in Spanje. Hij schreef een dozijn kortverhalen en essays, maar is vooral een internationaal bekend dichter. Zijn poëziebundels werden in 31 landen gepubliceerd, zelfs in China en Japan waar zijn filosofische poëzie als Taoïstisch en ZEN wordt beschouwd. Zijn gedichten werden met meer dan een dozijn internationale poëzieprijzen bekroond. Hij werd in 2017 zelfs aanbevolen voor de Nobelprijs literatuur. Jaarlijks wordt hij op de belangrijkste internationale poëziefestivals geïnviteerd. Hij is ook vertaler, uitgever en promotor van moderne internationale poëzie, onder andere van het internationaal gewaardeerd project Poëzie zonder Grenzen, moderne poëzie uit alle werelddelen, gepubliceerd in meer dan 30 talen.

Over de illustrator:
Sjoerd de Boer:
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
Voor mij is dit een van de meest iconische zinnen ooit, vaak gekoppeld aan het even iconische kinderboekkarakter Pippi Langkous van Astrid Lindgren. Het is een basis voor zelfvertrouwen, een positieve instelling en het aangaan van uitdagingen. En als je er dan voor gaat, dan moet je in mijn ogen ook doorzetten! Maar wie ben ik? Ik heb door de jaren heen een rugzak vol kennis en ervaringen opgedaan als onder andere auteursbegeleider, vormgever, schrijver en projectredacteur en nu ook als illustrator. Meer weten? Bezoek mijn website: www.vanverhaaltotboek.nl