Door Zadok Samson
Ik weet dat het hier vloeken in de kerk is, maar ik ben die stroom aan superheldenfilms best wel beu. Wéér ruim twee uur lang in de zaal zitten voor een verhaal dat wel afloopt, maar toch de ruimte moet bieden voor meer, zodat het meer een open einde is dan een daadwerkelijk einde. Ik was dan ook niet superenthousiast bij de aankondiging van Doctor Strange in the Multiverse of Madness, een titel zo lang dat hij niet eens op mijn bioscoopkaartje paste. Maar toen zag ik wie de film had geregisseerd: Sam Raimi. Sam Raimi? De man die op zijn achttiende het uitzinnige bloedbad Evil Dead draaide, er nog twee superieure vervolgen achteraan maakte, er een fantastische serie van maakte en ook verantwoordelijk is voor Spider-Man met Tobey Maguire? De man die zo vaak mogelijk de dutch-angles inzet ter bevordering van een stevige visuele stijl? Ja. Die Sam Raimi. Kijk, dan wordt het een ander verhaal. Helemaal als hij zich mag uitleven met een verhaal over meerdere universums. Ik zat mij in de bioscoopzaal al te verheugen op een verrukkelijke film vol knotsgekke vondsten. De eerste minuten zijn echter zo onbegrijpelijk dat ik mijn hart vasthield voor de rest van dit avontuur.
Doctor Stephen Strange (Benedict Cumberbatch) moet een boek in handen krijgen en tegelijkertijd America Chavez (Xochitl Gomez) beschermen. De vreemde namen en verwijzingen naar eerdere situaties vliegen in het rond. Ik weet dat Doctor Strange in the Multiverse of Madness deel uitmaakt van het Marvel-universum, dat iedere titel in deze uitdijende wereld aan elkaar is gelinkt en er volop naar die andere titels wordt gewezen. Ik heb het echter het principe dat elke film, vervolg of niet, voor iedereen te volgen moet zijn. Ook voor het publiek dat niet alle voorgaande Marvel-films heeft gezien. Als een film in de eerste paar minuten al handenvol vraagtekens oplevert, gaat er iets niet goed.
Maar wat blijkt? Het was slechts een droom. Gelukkig. Zo onnavolgbaar is Doctor Strange in the Multiverse of Madness niet. Ik kan alsnog lekker achteroverleunen en in elk geval proberen om van de beelden te genieten. Toch? Helaas, ik juich net te vroeg. Die droom was namelijk niet echt een droom, maar een kijkje in een andere dimensie waar een andere Doctor Strange America hielp. Zij bezit de gave om door verschillende universums te reizen, wat de aandacht heeft van Wanda Maximoff (Elizabeth Olsen). Wanda heeft in weer een ander parallel universum de illusie van een gezinnetje gecreëerd en wil dat leventje koste wat kost behouden. Daar heeft zij de krachten van America voor nodig. Zij gaat achter America aan, terwijl Doctor Strange er alles aan doet om het meisje te beschermen.
Dat idee van naast elkaar bestaande universums is zonder meer intrigerend. Als er meerdere versies van iemand bestaan, hoe werkt het dan als die versies elkaar ontmoeten? Leidt de dood van zo’n variant tot eventuele psychologische gevolgen? Hoeveel van die versies bestaan er eigenlijk? Helaas gaat de interesse meer uit naar het achtervolgingsverhaaltje dan naar het exploreren van de universums en hun mogelijkheden.
De grootste teleurstelling gaat uit naar de zouteloze regie. Raimi staat duidelijk op de handrem. Of er is hem een handrem opgedrongen. De enige scène waarin hij laat zien het vak nog niet verleerd te zijn, is als Strange en America door verschillende universums heen tuimelen en Raimi ons een krankzinnig minitripje voorschotelt. Zie achtereenvolgens een wateruniversum, verfuniversum, blokjesuniversum en nog veel meer. In 3D moet dit er helemaal spectaculair uitzien. Maar ja, na een paar minuten is dit segment alweer voorbij.
Doctor Strange in the Multiverse of Madness lijkt ook gecomponeerd met een futloos ritme. Eerst worden de stukken gelegd voor een actiescène, daarna wordt toegewerkt naar de climax, praten de personages over wat er is gebeurd en dan wordt de cyclus hervat. Het resulteert in monotonie, een voorspelbare dynamiek die nooit tot leven komt. De actiescènes missen bovendien echt gevoel. Waar is die schwung van Spider-Man? Raimi liet toen de camera meedraaien en zwiepen terwijl Spider-Man zich een weg door de stad slingerde.
De toevoeging van Wanda is trouwens een buitengewoon riskante manoeuvre, omdat scenarist Michael Waldron besloot om de serie WandaVision erbij te halen. Op zich, zonder kennis van die serie, is deze film nog prima te volgen. Om de echte emotionele lading van Wanda’s motivatie te begrijpen, is voorkennis wel degelijk aan te raden. Het is typisch dat zij als enig personage nog iets van zelfinzicht ontwikkelt en nota bene zorgt voor het meest ontroerende moment in de film. Maar ja, dan is Doctor Strange in the Multiverse of Madness al heel erg lang bezig.
Op wat aardige momenten na vond ik Doctor Strange in the Multiverse of Madness saai en langdradig. Te veel geouwehoer, te weinig actie die de aandacht weet vast te houden. Natuurlijk moet er ook een verplichte scène na de aftiteling volgen, die ons alvast lekker maakt voor het nieuwe deel. Tenzij Raimi ditmaal écht zijn ding kan doen, sla ik het vervolg over.
© 2020 – 2024 Fantasize & Zadok Samson