Door Zadok Samson Ik weet dat het hier vloeken in de kerk is, maar ik ben die stroom aan superheldenfilms best wel beu. Wéér ruim twee uur lang in de zaal zitten voor een verhaal dat wel afloopt, maar toch de ruimte moet bieden voor meer, zodat het meer een open einde is dan een daadwerkelijk einde. Ik was dan ook niet superenthousiast bij de aankondiging van Doctor Strange in the Multiverse of Madness, een titel zo lang dat hij niet eens op mijn bioscoopkaartje paste. Maar toen zag ik wie de film had geregisseerd: Sam Raimi. Sam Raimi? De man die op zijn achttiende het uitzinnige bloedbad Evil Dead draaide, er nog twee superieure vervolgen achteraan maakte, er een fantastische serie van maakte en ook verantwoordelijk is voor Spider-Man met Tobey Maguire? De man die zo vaak mogelijk de ...

Ik had maar één reden om een abonnement op Disney+ te nemen: WandaVision. Misschien wel de meest gehypete serie van het jaar. De precieze inhoud bleef lang onbekend, het mysterie werd vergroot door de raadselachtige teasers en trailers. Was dit een ouderwetse sitcom waarin superhelden de hoofdrollen vertolkten? Hoe zou de serie aansluiten op het almaar uitdijende universum van superhelden? WandaVision prikkelde mijn nieuwsgierigheid. De eerste aflevering, gefilmd in zwartwit, oogt inderdaad als ouderwetse komedieserie met slapstickachtige humor. Hoofdrolspelers Wanda (Elizabeth Olsen - Avengers: Age of Ultron) en Vision (Paul Bettany - Avengers: Infinity War) vormen een pasgetrouwd stelletje dat in een heel doorsnee buurt komt wonen. Zo eentje met witgeverfde huizen en buitenbrievenbuss...