Door Zadok Samson

Puriteins Amerika was in paniek. In de animatiefilm Turning Red wordt verwezen naar menstruatie. Het natuurlijke proces waar elke vrouw mee te maken krijgt, zorgde voor enorme controverse. Zoals een goede vriend van mij het verwoordde, schreeuwden de rednecks moord en brand. Hoe dúrfde regisseuse Domee Shi kinderen lastig te vallen met dit soort perversiteiten? Bovendien, hoe kan er van een film worden genoten als de hoofdrolspeler een meisje van dertien is? Een film zonder prominent mannelijke karakters? Hoe dan? De conservatievelingen verzorgden zo wel de publiciteit. Gratis.

Ik moet heel eerlijk zijn, het begin van Turning Red sprak mij niet aan. Meilin (Rosalie Chaing) is de uitsloofster van de klas en moet tegelijkertijd haar veeleisende moeder Ming (Sandra Oh) tevreden stellen, die als een havik over haar dochter waakt. Meilin benadrukt tot vervelends toe haar eigenwijze karakter, de tegendraadse humor voelt alsof het door mijn strot wordt geduwd. Dat is hoe ik de film beschouw, ik vind mijn aanvankelijke oordeel ook verontrustend. Ben ik toch de witte man die de belevingswereld van de tienerjongen boven dat van het tienermeisje prefereert? Dat ik Turning Red daarom meteen afschrijf?

Maar dan, als Meilin ineens in een rode pandabeer verandert, gebeurt er iets opmerkelijks. Haar toneelstukje van “kijk mij eens bijzonder zijn” komt tot een abrupt einde en zij sluit zich beschaamd en in tranen op in de badkamer. Ming mag haar onder geen beding zo zien. Wat zou zij van haar perfecte dochter denken? Er schuilt dus veel meer achter Meilin en de relatie met haar moeder. De irritatie maakt plaats voor medelijden. Deze scène met de kwetsbare Meilin komt best wel hard binnen en het liefst zou ik haar willen troosten met een flinke knuffel.

Waar komt mijn medelijden vandaan? Speelt er iets van herkenbaarheid mee? Ik ken geen meisjes die in pandaberen transformeren en mijn ervaring met het brein van pubermeisjes is erg beperkt. Ik kan mij echter wel goed voorstellen wat de situatie met Meilin doet. Als pandabeer is zij een harig en stinkend beest. Niet echt iets waar een meisje van dertien geassocieerd mee wil worden. Geen jongen zal met haar over straat willen lopen.

Meilins boezemvriendinnen denken daar anders over. Net als haar klasgenoten. Pandaberen zijn superschattig en knuffelig! Iedereen wil met de pandabeer op de foto, haar flink knuffelen, hun gezicht begraven in die heerlijk zachte vacht. Wat gebeurt laat zich raden, Meilin leert het beest te accepteren. Ze kan er wel van afkomen (iets met een familievloek), de vraag is of zij dat nog wel wil. Ming is daar resoluut in, de pandabeer moet worden verdreven. Door de pandabeer te omarmen, rebelleert de normaal gesproken gehoorzamende Meilin tegen haar moeder. Die is daar niet van gediend.

Pixar nieuwste film is een prachtig, grappig en breekbaar verhaal over volwassen worden en loslaten. Het gaat over dochters en moeders die het beste voor elkaar willen, maar daarin doorschieten en elkaar vervolgens afstoten en kwijtraken. In de climax wordt die strijd letterlijk uitgevochten. Stel je voor, een pandabeer zo groot als een wolkenkrabber, die een stadion ontmantelt, op zoek naar een kleinere pandabeer.

Turning Red gaat over de wereld van meisjes, het is wel een verdomd goeie film over de wereld van meisjes. En het zou niet eens uit mogen maken dat meisjes de hoofdrol spelen. Een goede film is een goede film. Dus ik kan opgelucht ademhalen, ik ben minder bevooroordeeld dan gedacht. Ik heb ook geleerd dat de eerste paar minuten niet leidend hoeven te zijn. Soms moet ik even geduld hebben voor de schoonheid zich toont.

Die menstruatiescène is overigens heel kort en impliciet. Knipper met je ogen en het is voorbij. Volgens een andere vriend, met wie ik geregeld over films app, zou de rode pandabeer symbool staan voor het vrouwelijke “ongemak”. Geweldig toch? Het preutse publiek valt Turning Red aan op één scène, terwijl die pandabeer pertinent in beeld komt. Daar hoor je niemand over. Hilarisch.

Deze recensie verscheen eerder op Filmbekeken.com.