web analytics
dinsdag, maart 19

Filmrecensie: Ghostbusters: Afterlife

Door Zadok Samson

De Ghostbusters-films worden door velen beschouwd als de beste komedies ooit. Ik vind ze wel grappig, met die kerels die spoken gaan bestrijden, maar daar houdt het ook wel mee op. Toen in 2016 een soort remake kwam met overwegend vrouwen in de hoofdrol, buitelden de fans over elkaar heen om regisseur Paul Feig en de film tot op de grond af te branden. De trailer ontving een duizelingwekkend aantal negatieve commentaren en dislikes op YouTube, de film flopte aan de kassa’s. Idioot, als je het mij vraagt. Zo slecht was deze Ghostbusters echt niet – ik vond hem veel leuker dat het origineel. Jaren later doken trotse biechten op van internetpestkoppen die toegaven expres de trailer een duimpje omlaag te hebben gegeven. Dit zou negatieve publiciteit generen, met als resultaat tegenvallende commerciële resultaten.

© Phoebe (Mckenna Grace) in the Ecto-1 jumpseat in Columbia Pictures’ GHOSTBUSTERS: AFTERLIFE.

Het punt is, wat mijn mening over de films ook moge zijn, Ghostbusters heeft een nalatenschap die met ijzeren vuist verdedigd wordt. Wie durft nu nog zijn carrière op het spel te zetten door met een vervolg te komen? Wat te denken van Jason Reitman, de zoon van Ivan Reitman, die destijds de eerste Ghostbusters regisseerde? Het script is bovendien samen geschreven met Dan Aykroyd, medeverantwoordelijk voor het verhaal van deel één. In Ghostbusters: Afterlife moet Callie (Carrie Coon) noodgedwongen haar appartement uit. Gelukkig heeft zij het huis van haar vader geërfd, van wie zij vervreemd is geraakt. Samen met zoon Trevor (Finn Wolfhard) en dochter Phoebe (Mckenna Grace) komt zij terecht in een grote woning met op het eerste gezicht rondzwevend stof als enige medebewoner. Maar dit is een film uit de Ghostbusters-serie. Dit betekent dat er hoe dan ook sprake zal zijn van paranormale verschijnselen.

Om de situatie nog spannender te maken, wordt de omgeving met enige regelmaat getroffen door aardbevingen. Natuurkundedocent Grooberson (de altijd sympathieke Paul Rudd) probeert inzicht te krijgen in deze bevingen. Waarom vinden zij plaats? Het blijkt met het huis van Callie te maken te hebben én het naderende einde van de wereld. Intussen ontdekt Phoebe de kelder van haar grootvader, waar de originele spullen van de spookjagers liggen. Het stof wordt weggeblazen en de machinerie gesmeerd. Want er vliegen weer spoken rond die uit zijn op verstoring. Het is tijd dat de nieuwe generatie de spookwapens oppakt.

Al is Reitman de zoon van de originele regisseur, hij had evengoed de zware taak om een geliefde filmserie te reanimeren, waar zowel het nieuwe publiek als de fans van het eerste uur van kunnen genieten. Reitman lost dit op door gewoon allebei de doelgroepen te bedienen.

Het verhaal is verplaatst naar de wereld van nu. Er is sociale media, er zijn podcasts en vlogs. Als er een spook wordt gespot, reken maar dat dit vastgelegd en gedeeld wordt. Tegelijkertijd wordt de plot uit het eerste deel gekopieerd. Nog bekend met Gozer en de Gatekeeper?

Ghostbusters: Afterlife begrijpt dat er een goeie band nodig is met de personages, Reitman neemt de tijd om ze neer te zetten. Hij maakt het ook niet te ingewikkeld, het moet wel behapbaar blijven. Phoebe is sociaal ongemakkelijk en vertelt graag droge grappen (“how do you call a dead polar bear? Nothing, he’s dead”), Trevor zit met zijn hoofd bij meisjes en auto’s, Callie is de chaoskop, Grooberson de knuffelbeer die wel wat voelt voor Callie. Hoe ongemakkelijke en bizar de situaties ook worden, dankzij de personages blijft Ghostbusters: Afterlife zijn menselijkheid en daarmee integriteit behouden.

Wat ik wel verschrikkelijk zonde vind, is wat er in de laatste paar minuten gebeurt. Reitman heeft al op knappe wijze nostalgie met het heden verweven, maar slaat door in de zucht naar het verleden. Ineens staat de oorspronkelijke groep aan de zijlijn, gekleed in hun vertrouwde pakken, klaar om met hun spookwapens te schieten. Als ik die drie zo zie denk ik toch, manmanman, wat een verlopen koppen. Ik vraag mij ook af, waar komen zij in hemelsnaam vandaan en wat voegen hun veredelde cameo’s nog toe aan het verhaal? Als je het mij vraagt helemaal niets. Voor de trouwste fans zal het een feestje der herkenning zijn, in mijn ogen was dit totaal onnodig.

Dat stukje kritiek terzijde heeft Reitman met Ghostbusters: Afterlife de filmserie nieuw leven ingeblazen. Er staat een spiksplinter nieuw team klaar om de wereld te bevrijden van spookoverlast.

 

© 2020 – 2024 Fantasize & Zadok Samson

You cannot copy content of this page