Door Zadok Samson

Ingesproken door de diepe en monotone stem van David Leigh (David Beard), onderzoekt The Last Broadcast de verdwijning van Steven Akvast (Steven Avalos) en Locus Wheeler (Lance Weiler). Zij treden op als de gastheren van de obscure internetshow ‘Fact or Fiction’ en worden uitgedaagd om de Jersey Devil op te sporen. Dit mythische monster zou zich verbergen in Pines Barrens, een bos in het zuiden van Jersey. Het duo krijgt hulp van de merkwaardige Jim Suerd (Jim Seward), die beweert te weten hoe de Jersey Devil te vinden. Naderhand worden de afgeslachte lichamen van Steven en Locus gevonden.

In de ogen van justitie is Jim de dader, na de berechting overlijdt hij in de cel. Doodsoorzaak onbekend. Zaak gesloten. Maar niet voor David. Hij gelooft niet dat Jim de moorden heeft gepleegd. Wie was de echte dader? Odanks de knullig opgezette vertelstructuur weet The Last Broadcast toch een aangenaam donkere sfeer op te roepen. Avalos en Weiler weten heel goed hoe ze het publiek net genoeg brokjes informatie moeten geven en tegelijkertijd de “zaak” in de mist moeten houden.

Langzaam glijdt er stevige kritiek op de media de film in. Alhoewel het zwaaiende vingertje een tikje hypocriet is (is de “documentaire” op zich dan geen onderdeel van de “veroordelende media”?), geeft het The Last Broadcast een fijn thematisch laagje. Het gaat om meer dan alleen angst aanjagen, er wordt ook nog iets zinnigs gezegd. Dat kan van lang niet alle horrorfilms in dit subgenre gezegd worden.

De spanning van het verhaal zit hem in de opnames, de laatste opnames van Avalos en Wheeler. Zij hebben aanhoudend gefilmd in het besneeuwde bos en is zeer goed mogelijk dat de moordenaar op beeld staat. Voordat het bloedbad begon, is de camera namelijk aan geweest. Frame voor frame kan de beschadigde film hersteld worden. Zal de ultieme waarheid boven water komen? Of blijft die ergens in het midden? En wat is er met Jim gebeurd?

The Last Broadcast had een bescheiden plek in het pantheon van “found footage” kunnen krijgen, helaas begaan de twee regisseurs een fatale fout in de slotakte. Ze hadden het moeten laten bij een vage frame waar het gezicht van de dader op staat, in de laatste minuten toveren zij een konijn uit de hoge hoed. Weg is de documentaire, ineens zitten wij middenin een grimmig moordverhaal. Was dit nodig?
Daarnaast werd The Last Broadcast oversneeuwd door een andere film in hetzelfde subgenre: The Blair Witch Project. Zelfde idee, maar dan met een betere conclusie. Sommige monsters moeten gewoon onzichtbaar blijven.

Dit artikel verscheen eerder op Filmbekeken.com.