Door Mariëlle Douma

In maart 2023 verscheen Draken, reuzen en zwarte dwergen van Wim Slierendregt bij uitgeverij Ambilicious, het eerste deel van een nieuwe youngadultfantasytrilogie van eigen bodem.

In Draken, reuzen en zwarte dwergen is duistere tovenaar Dwaine verbitterd over het huwelijk tussen zijn broer Shaun en Caitlyn, zijn oude liefde. Hij valt met alle sterkte van zijn leger het kasteel van Shaun en Caitlyn aan. Het echtpaar ziet daarom geen andere keuze dan hun jonge tweeling in veiligheid te brengen. Caitlyn stuurt de baby’s weg door de ruimtepoort. De kinderen komen op twee aparte werelden terecht en groeien gescheiden op tot tieners, de één bij de dwergen en de ander bij de elfen. Wanneer hun pleegouders hen niet langer kunnen begeleiden bij de ontwikkeling van hun magische krachten, gaan de beide tieners op zoek naar een magiër die hen kan helpen om hun krachten beter te begrijpen en leren ze over hun afkomst, en de verantwoordelijkheid die hun naam met zich meebrengt.

Slierendregt begint het verhaal sterk met een heftige actiescène die de lezer direct nieuwgierig maakt naar de voorafgaande gebeurtenissen, die ervoor hebben gezorgd dat de relatie tussen twee broers zo is ontspoord dat de een de ander met zijn complete leger overrompelt. Wel introduceert de auteur in het begin van het verhaal al veel personages en ook veel verschillende vertelperspectieven. Dat maakt enerzijds dat de lezer een genuanceerd beeld krijgt van de gebeurtenissen, anderzijds maakt dit het wel ingewikkeld om de verschillende personages uit elkaar te houden.

Na de sterke openingsscène verzandt Draken, reuzen en zwarte dwergen in een heel lange proloog, een aanloop naar het moment dat de tovertweeling ontdekt dat zij afkomstig is van een andere wereld. Een andere structuur had het verhaal goed gedaan: als de openingsscène bijvoorbeeld als een proloog was ingezet en er daarna een tijdssprong was gemaakt naar het heden, waarin de tweeling op zoek gaat naar hun beider afkomst. De tussenliggende hoofdstukken zouden een goede basis kunnen vormen voor flashbacks of herinneringen.

Charmant is de originele kijk op de klassieke elf en dwerg. Slierendregt heeft deze volkeren recht aangedaan door de standaardelementen van een dwerg en elf te verwerken in de geschiedenis van het volk en heeft vanaf dat punt zijn eigen draai aan deze wezens gegeven: dwergen waren bijvoorbeeld vroeger de bekende steenbewerkers, maar moesten hun thuisplaneet achter zich laten en zijn in het heden voornamelijk boeren en herders – hun nieuwe thuiswereld leent zich hier beter voor. De ruimtepoorten die de volkeren gebruiken, doen enigszins denken aan de Stargate (niemand weet wie ze heeft gebouwd), al werken de ruimtepoorten op basis van een magisch poeder in plaats van een code. Het is een verfrissend element dat de interesse van de lezer wekt.

Jammer genoeg bevat het boek veel storende spelfouten, taalfouten en inconsistenties, bijvoorbeeld dieren die eerst op een bepaalde plaats stonden en dat twee zinnen later niet meer doen. Ook loopt de verteltijd niet synchroon tussen de verschillende vertellers. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar in dit geval is het niet altijd duidelijk waar de personages zich in de tijd bevinden en dit maakt het voor de lezer moeilijk om bij een perspectiefwisseling te begrijpen hoe het stuk verhaal zich verhoudt tot de rest van het verhaal. Kort samengevat: het boek was eigenlijk nog niet rijp voor publicatie. Een of meerdere strenge redactierondes hadden ervoor kunnen zorgen dat het verhaal beter uit de verf was gekomen. Ondanks deze taalkundige slordigheden spreekt er veel enthousiasme uit het verhaal en het is duidelijk dat de schrijver veel moeite in de wereldbouw heeft gestoken.

Conclusie
Draken, reuzen en zwarte dwergen heeft charmante invalshoeken, maar zal de taalkundig en verhaaltechnisch kritische lezer tegenvallen.