Een verhaal van Isabelle Plomteux in zes delen. Lees ook deel 1, deel 2 en deel 3. De prefect trekt de wijnkruik naar zich toe en schenkt voor ons allebei een flinke portie uit. ‘Je hebt gelijk,’ zegt hij rustig. Hij schuift een mok naar me toe. ‘Je moeder en ik kennen elkaar al heel lang. Heb je je nooit afgevraagd hoe je hier terecht bent gekomen?’ ‘Na de am…’ Ik krijg het woord nog steeds niet over mijn lippen. ‘Nadat ik geopereerd was? IJlend van de koorts? Nee, dat heb ik me niet afgevraagd, nee. In het begin was ik er te ziek voor en later…’ Ik haal mijn blik van mijn moeders onaangeroerde roemer en richt hem op de man die niet alleen mijn leven redde, maar het ook weer de moeite waard maakte. ‘U leerde me vooruit te kijken, niet achterom.’ ‘En dat heb je gedaan, jongen.’ Hij n...

Een verhaal van Isabelle Plomteux in 6 delen. Lees ook deel 1 en deel 2. Vier jaar later. Ik heb net het eerste zomerhooi bijeen geharkt als ik in de verte een ruiter zie. In een wolk van stof en hitte rijdt hij in volle vaart de steile bergweg af die naar ons ordeklooster leidt. Zijn grijze mantel wappert als een banier achter hem aan. Ik laat hem jakkeren en ga verder met mijn werk. Slechts zelden nemen we een opdracht aan. Er is niets dat de leden van de spoorzoekersorde niet kunnen vinden als we onze zinnen erop hebben gezet, maar we zeggen zelden ja. Om te beginnen zijn er simpelweg te veel verzoeken en dan zijn er nog de dingen die beter verborgen kunnen blijven. Deze bezoeker valt ongetwijfeld onder een van beide categorieën, hoe wanhopig hij zo te zien ook is. De prefect zal ...