Vertelling: Vleugellam – deel 5
Een verhaal van Isabelle Plomteux in zes delen. Lees ook deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.
Ze zijn overdekt met zeewier en oesterschelpen en zitten onnatuurlijk hoog tegen zijn galeigrote lijf aan, maar ze zijn er wel. Botten als scheepsmasten en spieren als meertouwen houden de gehavende drakenhuid samen. In gestrekte toestand moet hun spanwijdte fabelachtig zijn. Boven op zijn rug, daar waar beide, hoogopstaande vleugels elkaar net niet raken, zit een kale rij hoge, roestkleurige stekels. Rugvinnen, denk ik, tot de maan me de waarheid onthult.
Woede vlamt in me op. Geen wonder dat zijn vleugels er zo aan toe zijn. In tegenstelling tot de leden van de huizen en hun angst voor verwaaide veren, heeft hij dit zichzelf niet aangedaan. Iemand heeft zijn machtige wieken met massieve ijzeren...