Boekbespreking: Bloodchild – Octavia E. Butler

Door Sigrid Lensink-Damen De Afro-Amerikaanse sciencefictionschrijfster Octavia E. Butler (1947 - 2006) is bekend om haar literaire verhalen en romans binnen het speculatieve genre. Ze won er prestigieuze Amerikaanse prijzen mee. In de bundel Bloodchild geeft ze na elk verhaal ook haar eigen kijk op de zaak. Bloodchild is een verzameling verhalen die alle min of meer binnen het speculatieve genre vallen. Niet alle verhalen spelen zich af op afgelegen planeten of hebben bewoners van andere planeten op bezoek bij ons; er zitten ook verhalen tussen die op het eerste gezicht helemaal niet in de bundel thuishoren, als je er een strikte definitie van ‘genre’ op nahoudt. Near of Kin is zo’n verhaal en gaat over niets meer dan over een dochter die het appartement van haar moeder leegruimt n...

Column: Wel of net niet over het randje van realiteit?

Door Terrence Lauerhohn In fantasy, sciencefiction en bovennatuurlijke horror wordt de werkelijkheid vaak zo veel (figuurlijk) geweld aangedaan dat de verhalen in deze genres onmogelijk nog realistisch genoemd kunnen worden. Maar er zijn en worden ook heel veel verhalen geschreven waarin wel een spel met de realiteit wordt gespeeld, maar te weinig om ze tot extreem verbeeldende literatuur zoals fantasy te kunnen rekenen. Omdat er in deze verhalen ook net iets te speels met de realiteit wordt omgegaan, horen ze evenmin tot het magische realisme. Moeten we die verhalen wel in hetzelfde rijtje plaatsen als fantasy, bovennatuurlijke horror en sciencefiction, of toch maar bij het magisch realisme? Of moeten we die verhalen wellicht tot de speculatieve fictie rekenen? Met die term wordt echte...

Special Tweestrijd: Boekbespreking – Hanna Bervoets: de Pixar van de Nederlandse letteren

Door Sigrid Lensink-Damen Voor de special Tweestrijd las ik drie romans van boekenweekgeschenkschrijfster Hanna Bervoets: Efter (2014), Fuzzie (2017) en Welkom in het rijk der zieken (2019). In hoeverre kunnen we haar verhalen tot de genreliteratuur rekenen? Hanna Bervoets’ werk is meedogenloos. Dit komt niet alleen door haar onderwerpen, zoals eenzaamheid of chronische ziekte, maar ook door de interactie van de personages, haar gebruik van de taal en haar vermogen om de vinger precies op de pijnlijke plek te leggen en erin te gaan wroeten. Zijn dit complimenten? Ja, want te vaak worden verhalen geschreven waarin de intrige omzeild wordt, verstopt zit in de subcontext of waarin eufemismen de boventoon voeren. Bervoets doet dit niet. Dat maakt haar romans ongemakkelijk, maar ook eerli...