In het begin van In the Mouth of Madness wordt verzekeringsagent John Trent (Sam Neill – Jurassic Park) in de cel van een gekkenhuis gegooid. Aan de therapeut vertelt hij dat hij was ingehuurd door uitgever Jackson Harlow (Charlton Heston – Planet of the Apes 1968) om de vermiste schrijver Sutter Cane (Jürgen Prochnow – Dune) terug te vinden. Sutter Cane heeft zich bij de liefhebbers populair gemaakt met macabere boeken en is zelfs Stephen King voorbijgestreefd in verkoopcijfers. Zijn boeken zouden zo intens zijn dat ze de lezers desoriënteren en zelfs aanzetten tot geweld. Sutter zou meedoen met een pr-stunt, alleen is hij nooit komen opdagen. Daarbij is ook het manuscript van zijn laatste boek nooit ingeleverd. Zonder manuscript kan er ook geen boek worden uitgegeven.

Na zich in Sutters werken te hebben verdiept ontdekt John dat delen van de verschillende kaften een kaart vormen. Die kaart zou naar Hobb’s End moeten leiden, een dorp bedacht door Sutter. John weet zeker dat het allemaal een stunt is. Die plek is natuurlijk tijdelijk omgedoopt tot Hobb’s End en daar moet de schrijver zich hebben teruggetrokken. Vastbesloten zijn gelijk te bewijzen rijdt John met Jacksons assistente Linda Styles (Julie Carmen – Fright Night Part 2) naar het zogenaamde Hobb’s End, waar Linda tot haar verbijstering ziet dat wel degelijk het dorp uit Sutters boeken is. Zelfs de personages lopen er rond.

John gelooft er niets van, maar gaandeweg wordt de realiteit verdrongen door de waanzin van Sutters universum. Als die waanzin losbarst in Hobb’s End en de wereld wil vernietigen, is het voor John de hoogste tijd om te vertrekken. Hoe wanhopig hij ook probeert uit het dorp te rijden, hij komt terug. Is hij gek geworden, of zijn er toch hogere machten aan het werk?

In the Mouth of Madness staat bol van de ideeën die allemaal even worden aangestipt. De invloed van griezelverhalen, het eind van de wereld, de dunne lijn tussen realiteit en fantasie… Regisseur John Carpenter heeft ontegenzeggelijk een spannende film afgeleverd. Toch is het ook nogal verwarrend. Die scènes in het begin, als John langs een steegje loopt en ziet hoe iemand in elkaar wordt geslagen, gebeuren die dan wel echt? Is Johns hallucinaire trip dan al begonnen? Na het einde vraag ik mij af waar ik nou naar heb gekeken.

Carpenter gebruikt de film mijns inziens om een groots eerbetoon te brengen aan horrorschrijver H.P. Lovecraft. Het desolate dorp waar de bewoners geheimen met zich meedragen, hekserij, monsters uit een andere dimensie, het bevragen van de realiteit en natuurlijk de titel, In the Mouth of Madness, lijkt sterk op de titel van Lovecrafts verhaal At the Mountains of Madness.

Dit griezelwerk laat zich nog het beste samenvatten als een sferisch, vervreemde horrorfilm die zich laat kijken als een groteske nachtmerrie. Ik zou het niet Carpenters beste film willen noemen, maar vergeleken met bijvoorbeeld Halloween is dit wel zijn uitbundigste en raarste werk. Mocht je zin hebben in heerlijke over de top mindfuck, dan is In the Mouth of Madness absoluut aan te raden.