Ik ben een vleesetende plant genaamd Happer en sta op een vensterbank waar ik elke dag van de zon kan genieten. Dankzij de muggen die door het open raam naar binnen zoemen hoef ik nooit honger te lijden. De jongen die mij heeft gekocht geeft mij elke dag vers water, dus dorst heb ik ook nooit. Ik woon nu in een mooie, bescheiden studio. Heel wat anders dan het benauwde tuincentrum waar ik ben geboren en waar ik omringd werd door andere vleesetende planten die elkaar luidkeels overstemden. Ik heb nooit wat gehad met dat alfamannetjesgedrag, hier heb ik er geen last meer van.
Toch ben ik niet gelukkig. Mijn geliefde Bekkie, ook een vleesetende plant, woont namelijk nog steeds in het tuincentrum. Een maand voor ik gekocht werd zette een medewerker haar naast mij. Het was liefde op het eerste gezicht. Nog steeds zie ik haar zachtgroengekleurde bekjes voor mij, die gracieus dichtklappen als er een insect in landde. Natuurlijk was ik niet de enige die haar in de gaten had. Maar ik was wél de enige aan wie zij aandacht schonk. Toen ik besloot mijn gevoelens niet langer meer voor mij te houden, kwam de jongen langs in wiens vensterbank ik nu dus sta.
Op een avond voel ik iets tussen mijn bekjes kriebelen. Een spin. Hij stelt zich voor als Chip, vertelt dat hij zojuist op een haar na is ontsnapt aan een stofzuiger en hiernaartoe is gevlucht. Ik eet uit principe alleen insecten en Chip doet verder geen kwaad. Ik vind het prima als hij hier wil blijven. Wij praten, hebben het over onze levens en dan vraagt Chip waarom ik er niet vandoor ga. Als ik Bekkie echt zo mis, moet ik er iets aan doen. Toch? Ik antwoord zuchtend dat ik maar een vleesetende plant ben. Het enige wat ik kan doen is hier staan en, nou ja, groeien. Chip schudt zijn hoofd. Als ik het écht wil, zegt hij, maar het ook écht wil, dan moet ik mij niet laten tegenhouden door mijn plant-zijn. Kom op, beweeg, doe iets!
Ik vind het idee van een bewegende vleesetende plant zo idioot dat ik het maar probeer. Uit alle macht concentreer ik mij op de het jongste bekje, probeer hem gewoon wat heen en weer te krijgen. Ik heb geen idee hoelang ik het probeer, maar plots voel ik inderdaad hoe het bekje, heel voorzichtig, van links naar rechts gaat.
Zie je nou wel! roept Chip triomfantelijk. Nou, je kan dat, dan moet je ook vooruit kunnen bewegen! Dit keer duurt het concentreren nog langer, maar dan lukt het wel om mijn wortels helemaal door de aarde te krijgen en een piepklein stukje op te schuiven.
Sinds die dag oefen ik keihard om de reis terug naar het tuincentrum te maken, naar mijn geliefde Bekkie. Het zal even duren, het gaat mij lukken.
Over de auteur:
Zadok Samson (1989) is een enthousiast verteller en gek op boeken, muziek, professioneel worstelen en films. Om zijn filmliefde te etaleren richtte hij in 2017 FilmBekeken op, waarvoor hij nog elke doordeweekse dag recensies schrijft. Daarnaast schrijft hij wekelijks een blog onder het pseudoniem Mason de Man en levert hij maandelijks korte verhalen voor Kaf.online. Om ook zijn voorliefde voor horror, scifi en cult kwijt te kunnen, is hij begin dit jaar gestart als redacteur bij Fantasize. Daar schrijft hij onder andere besprekingen voor de rubriek VHS, waarin hij films uit de “oude doos” onder de loep neemt.
Over de illustrator:
Marcel van der Sleen (1984) is opgeleid tot grafisch vormgever, maar de drang om te tekenen bleef. Daarom is hij ook als illustrator aan de slag gegaan. Zijn hart ligt bij fantasy & sciencefiction, omdat hij daarin zijn fantasie en beeldend vermogen helemaal vrij kan laten.
© 2020-2021 Fantasize & Zadok Samson & Marcel van der Sleen