Door Zadok Samson

Ik had er dus geen idee van dat er (weer) een vervolg op Halloween was gemaakt. De eerste film, uit 1978, was een verrassend succes en betekende de geboorte van horroricoon Michael Myers. Een boomlange, onverwoestbare verschijning die schuilging achter een wit masker. Kogels, messen, stompe voorwerpen, niets kon de psychopathische seriemoordenaar stoppen. Er volgden nog Halloween II, Halloween III: Season of the Witch, Halloween 4: The Return of Michael Myers, Halloween 5: The Revenge of Michael Myers, Halloween: The Curse of Michael Myers, Halloween H20: 20 Years Later en Halloween: Resurrection. Vervolgens besloot Rob Zombie (what’s in a name!) de franchise opnieuw te maken met Halloween in 2007 en Halloween II in 2009. Daarna pakte David Gordon Green doodleuk de serie op vanaf de originele Halloween en begon hij een soort van eigen trilogie. De eerste, Halloween, kwam uit in 2018. Halloween Kills is nummer twee.

Green schakelt tussen 1978 en het heden. 1978 voelt erg bedacht, als om de retrosfeer van die tijd te forceren. Het acteren en de schrikeffecten liggen er dik bovenop, via de dialogen wordt getracht uit te vinden waarom Michael jaren geleden doordraaide en zijn zus neerstak. Dat is een mooie poging om de gemaskerde moordenaar te doorgronden, omdat er juist elf films lang duidelijk gemaakt is dat hij niet doorgrond kan worden; ik ervaar het dan ook als een breuk met de originele film. Het opvallendste is de scène waarin de politie Michael eindelijk te pakken heeft. Volgens mij liep Halloween uit 1978 toch heel anders af…

In het heden komen de overlevenden van de moordpartijen uit de originele Halloween samen om de gruwelnacht te herdenken. Deze tijdlijn voelt veel natuurlijker, al is het door Michael veroorzaakte psychologische drama niet echt lekker uitgewerkt. De personages komen niet verder dan clichématige tegeltjeswijsheden als dat “het verleden hen nog steeds bezighoudt” en ze “voor altijd met de nachtmerries moeten leven”. Het helpt evenmin dat Green het nodig vindt ook hier te springen tussen verschillende tijdlijnen. Eerst zitten wij in de kroeg, luisterend naar de verhalen van Michaels slachtoffers. Maar, en ik ga nu mijn uiterste best doen om dit zo helder mogelijk te noteren, dit verhaal in het heden begint eigenlijk met Laurie (Jamie-Lee Curtis – Halloween) die schreeuwend van de pijn naar het ziekenhuis afgevoerd wordt. Even tevoren (dus nog iets verder terugschakelen, nog steeds in dit heden) heeft zij een huis in de fik gestoken waar zij Michael naartoe heeft gelokt. Hij heeft de vuurzee overleefd (hoe kan het ook anders) en gaat na een bloedige confrontatie met de brandweer terug naar zijn geboortedorp. Pas als Laurie in het ziekenhuisbed ligt en Michael in het dorp arriveert, vindt Halloween Kills zijn ritme. Maar ja, dan is de horrorfilm echt al een tijdje bezig. Het zou veel praktischer zijn geweest als Gordon gewoon was begonnen met het brandende huis, om daarna toe te werken naar de herdenking in de kroeg.

Ik verwachtte overigens dat Laurie wel meer te doen zou krijgen, zij blijft overwegend in haar ziekenhuisbed liggen. De supervrouw die het zo vaak tegen Michael heeft opgenomen komt wel eventjes haar bed uit als wordt geroepen dat haar moordzuchtige plaaggeest in het ziekenhuis rondzwerft. Spijtig genoeg moet zij zich algauw aan haar verwondingen overgeven. Terug naar bed. Green heeft daar denk ik zijn bedoelingen mee. De toorts wordt namelijk overgedragen aan haar dochter Karen (Judy Greer – Antman) en kleindochter Allyson (Andi Matichak – Halloween 2018). In de vorige Halloween speelden zij ook mee, wie weet wat die twee kunnen bijdragen aan de serie.

Met Halloween Kills wil Green, zo heb ik het sterke vermoeden, de symboliek van de seriemoordenaar benadrukken. Door dat eeuwige masker kon iedereen zijn eigen angsten op dit monster projecteren en in de eerste Halloween werd zijn schijnbaar onverwoestbare lichaam al eens benoemd. Hij heeft zich sowieso nauwelijks iets van pijn aangetrokken. Iedere klap en steek schudt hij van zich af, om vervolgens zelf ongenadig toe te slaan. Het probleem is alleen dat Michael achter dat masker echt wel nog een mens is. Een krankzinnig mens, maar niettemin een mens. Nu heeft die symbolische status hem ingehaald. Wat er ook gebeurt, niets deert hem nog.

Wat mij betreft is Halloween Kills niet het beste hoofdstuk uit de serie over de legendarische seriemoordenaar. Het narratief is rommelig en ik begrijp niet zo goed wat met het einde wordt bedoeld. Toch zou ik deze horror ook niet helemaal willen afschrijven. Er lopen genoeg bijzondere personages rond (het übercoole koppel Big John en Little John bijvoorbeeld) en de fans van rondvliegende ledematen, uitgedrukte ogen, brekende nekken en bloedfonteinen komen ruimschoots aan hun trekken. Het vervolg staat trouwens al klaar. De titel: Halloween Ends. Natuurlijk. Alsof er nu nog iemand is die Michael Myers kan stoppen.