Door Mariëlle Douma
In augustus 2020 verscheen Helende bladeren, een youngadultboek met een prachtige groene draak op de cover die je meteen uitnodigt om deze fantasy van eigen bodem te lezen. Het is het eerste deel uit de serie Het laatste drakenei en het debuut van schrijfster Claudia Boon, die het boek volledig in eigen beheer heeft uitgegeven.
Iedereen in Terram is opgegroeid met de verhalen over de Kosmosdraak, die over het universum regeert. Ooit stuurde hij draken om de wereld te beschermen, maar het ging mis: een portaal naar het dodenrijk opende en bracht vernietiging over de hele wereld. De draken wisten het portaal uiteindelijk te sluiten, maar de wereld had veel schade opgelopen. Nu, veel later, is slechts de aardedraak Nepheda de laatste barrière tussen de levende wereld en een nieuwe opening in het portaal naar het dodenrijk.
Eilika is een meisje uit een klein boerendorp, maar ze voelt zich daar niet op haar plaats. Ze snakt naar avontuur en doet daarom een wens. Vlak daarna vindt ze een aardedrakenei – zou dat dan het begin van haar avontuur zijn? Wanneer haar dorp plots wordt aangevallen, moet ze samen met haar beste vriend Harmen én het drakenei vluchten. Al snel ontdekt Eilika het belang van het drakenei: de laatste aardedraak Nepheda ligt op sterven, en als zij er niet meer is, zal het portaal naar het dodenrijk opnieuw openen. Het is de start van een zoektocht naar vier runes, die samen het drakenei uit kunnen laten komen.
Zonnedraak en Maandraak
Het boek leest lekker weg: Claudia Boon heeft een toegankelijke schrijfstijl. Met korte zinnen weet ze op eenvoudige wijze een levend beeld op te roepen. Ze laat precies op de juiste plek kruimeltjes vallen die de wereld inkleuren en het verhaal tot leven brengen. Een erg leuke vondst is bijvoorbeeld dat de inwoners van Terram niet van de zon en maan spreken, maar van de Zonnedraak en de Maandraak. Boon heeft daarmee een originele en interessante wereld in het leven geroepen.
Prettige complexiteit
Het verhaal wordt verteld vanuit vijf verschillende perspectieven: die van Eilika, Solix, Aster, Ylva en Cieri. Enerzijds geeft dit een prettige complexiteit aan het verhaal, waardoor je veel inzicht krijgt in de belangen van verschillende groeperingen bij het wel of niet uitkomen van het drakenei, maar ten opzichte van de dikte van het boek betekent dit dat je als lezer relatief weinig tijd kunt doorbrengen met elke hoofdpersoon. Een aantal van de personages (Eilika, Ylva en Cieri) bevindt zich daarnaast een groot deel in hetzelfde reisgezelschap, waardoor de extra perspectieven (met name Ylva en Cieri) minder lijken bij te dragen aan de verhaallijn dan die van bijvoorbeeld Solix of Aster.
Naïeve personages
Storender is dat het voelt alsof het boek een goede redactieslag mist. Sommige passages zijn onlogisch of bevatten zinnen die net niet helemaal lekker lopen. De dialogen doen soms kinderlijk aan, sommige reacties en emoties komen niet volledig overeen met wat je in de desbetreffende situatie zou verwachten. Vooral de stukken van Eilika hebben dit, alsof deze eerder zijn geschreven dan de rest. Daarnaast komen veel van de personages nogal naïef over. Ze hebben (te) veel vertrouwen in de wereld om zich heen, ze vertrouwen bijvoorbeeld zomaar mensen die hen eerder hebben zitten afluisteren. Waar de schrijfstijl en de wereldbouw je het verhaal intrekken, verstoort dit juist de geloofwaardigheid. En dat is zonde, want het concept is in basis sterk en verdient eigenlijk personages die door hun uitwerking het verhaal beter kunnen dragen.
Van eigen bodem
Helende bladeren is dus zeker geen perfect boek, maar wel een verfrissende wind: het is epische fantasy van eigen bodem in een originele wereld die goed aansluit bij de leefwereld van het youngadultpubliek. Het laat voldoende ruimte over voor een deel 2, waarmee Boon de mogelijkheid heeft om samen met haar personages mee te groeien en haar verhaal naar een hoger niveau te tillen. Het tweede deel, Beschermende golven, is sinds juni 2022 beschikbaar.
© 2020 – 2024 Fantasize & Mariëlle Douma