web analytics
vrijdag, maart 29

Tag: illustratie

Vertelling: Naya
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Naya

Door Hay van den Munckhof Naya zwaait de bronzen hak hoog boven haar hoofd en haalt uit naar de gebarsten aarde voor haar voeten. Bij elke klap stelt ze zich voor dat ze niet op een stenige akker staat, maar op Hilas’ blote rug en dat de punt van haar hak niet de grond, maar zijn warme vlees doorboort. Zo gauw die vurige haat uitgeblust raakt, is ze verloren. Dan dooft haar geest uit en zal ze in niets meer te onderscheiden zijn van Hilas’ menselijke slaven en slavinnen. Als het ooit zo ver met haar komt, is de weg naar haar oude leven voor eeuwig afgesloten. Die gedachte beneemt Naya bijna de adem. Een moment staat ze stil en wist het zweet van haar voorhoofd. Voor de allereerste keer komt Borus niet meteen grauwend op haar af om haar tot werken aan te zetten. Hilas’ hellehond verande...
Satire: Inmiddels is men uitgefeest, maar is het ooit echt een feest geweest?
Actueel, Satire, Vertellingen

Satire: Inmiddels is men uitgefeest, maar is het ooit echt een feest geweest?

Door Elinora Née In dit exposé gaat onderzoekjournaliste Elinora Née in op de vraag: ‘Wordt daar aan de deur geklopt?’ De R van reproductiegetal is weer in de maand en daarmee komt het eind van het jaar 2021 in zicht. Ook dit jaar zal december garant staan voor meerdere gevallen van ‘huisvredebreuk’, stilletjes gepleegd door onbekende insluipers. De ‘inbrekers’ gaan al jaren coronaproof te werk, oftewel gehandschoend, om geen bewijs achter te laten van de identiteit van de weldoener. Hoewel de laatste jaren sprake is van een dalende trend, is het fenomeen nog niet helemaal in de vergetelheid geraakt. De hoogste tijd om naast de oorzaak van de ingezette daling ook de oorsprong van dit gebruik te achterhalen. Volgens mijn internetonderzoek staat een zekere Niko Laos aan het hoofd van h...
Vertelling: Naar het midden
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Naar het midden

door Isabelle Plomteux Ik droeg een breedgerande strohoed en in mijn nek, onder mijn lange vlecht, hing een vochtige halsdoek. Dat trucje hadden de dorpelingen me geleerd. Meestal hielp het prima, maar op deze zinderende dinsdagmiddag haalde het niet veel uit. De woestijnzon brandde ongenadig hard op me neer. Misschien moest ik het een paar uur voor bekeken houden en net als de rest van het team de schaduw van het tentenkamp opzoeken? Ik nam een slok uit mijn veldfles en hing het lauwwarme water weer aan mijn riem. Nee. Ik gaf het niet op, verdomme. Nog niet. De professor had me vijf dagen gegeven om mijn gelijk te bewijzen. Ik had er nog drie over. Drie en een half, om precies te zijn. En daar wilde ik geen seconde van verspillen, zelfs al werd ik langzaam maar zeker gestoofd. Vanacht...
Vertelling: Sharing
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Sharing

By Karen van den Andel. Translated from Dutch by René Damen. Warmth… Sweat… Smells… You and I together in the dark. In a satin diffused night making love together. I had to wait for this so long, be patient endlessly. But finally it’s here, you wanting me as much as I want you. Your breath stalls as you watch my masculinity, I agree that you are right when you say I’m beautiful. I kiss you. You tilt your head backwards so I can kiss your neck. You breathe heavily. Excitement… I find you pretty too, your body, hair and eyes… She strokes me, my underbelly responds. She laughs. You know how to do this… That’s why I chose you… The night is intense, time came to a halt. I bite her neck, taste her blood on my lips. She moans softly, her breast moves heavily up and down, against ...
Vertelling: Samen delen
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Samen delen

Dit verhaal verscheen op 30 augustus 2020 op deze site. Door Karen van den Andel Warmte…. Zweet…. Geuren… Jij en ik samen in de duisternis. In een satijn omfloerste nacht vrijen met elkaar. Ik heb hier lang op moeten wachten, veel geduld moeten hebben. Maar nu is het zover, jij wil mij net zo hard als ik jou… Je adem stokt bij het zien van mijn mannelijkheid, ik vind dat je gelijk hebt als je zegt dat je mij mooi vindt. Ik kus je. Je doet je hoofd achterover zodat ik ook je hals kan kussen. Je ademt zwaar. Opwinding… Ik vind jou ook mooi, je lichaam, je haar, je ogen…. Ze streelt mij, mijn onderbuik reageert. Ze lacht. Je weet hoe je het moet doen…. Daarom heb ik jou uitgekozen… De nacht is intens, de tijd is stil blijven staan. Ik bijt haar in de hals, proef haar bloed o...
Vertelling: Koorts
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Koorts

Door Reinier Swartken Met een misselijkmakende klap schakelde de hypermotor zichzelf uit. Even dacht ik dat de aandrijving het onderweg had begeven en dat ik gedoemd zou zijn om stuurloos door het heelal te drijven tot ik van honger en gekte omkwam. Die angst was gerechtvaardigd, want het antieke schip dat ze me hadden gegeven vertoonde duidelijk mankementen. Het bokte en tolde rond als een op hol geslagen draaimolen. Een luik voor het cockpitraampje ratelde omhoog en er schoof een veelkeurige toverbal in beeld. Ik slaakte een zucht van verlichting. Het leek erop dat dit gammele stuk ruimteschroot me toch had gebracht waar ik moest wezen. Misschien juichte ik te vroeg. Het luikje schoof weer dicht. De raketmotoren ontbrandden kort. Het schip begon nog woester te schudden en viel naar ...
Thema 20 dagen JKH: Steenmannetjes
20 jaar Johan Klein Haneveld, Rubrieken, Thema's

Thema 20 dagen JKH: Steenmannetjes

Door Johan Klein Haneveld - oorspronkelijke publicatiedatum: 22 oktober 2020 Ik draaide de stevige plastic dop op mijn veldfles en genoot van de nog voelbare verfrissing in mijn mond en mijn keel. Een kriebelende druppel zocht zich een weg langs mijn kin en kronkelde over mijn hals naar mijn kraag. Ik ademde diep uit en zoog vervolgens mijn longen vol. Niet langer voelde mijn borst als een blaasbalg die het vuur maar nauwelijks gaande wist te houden. Het zweet op mijn voorhoofd begon ondertussen onaangenaam koud te voelen. Ik stond in de schaduw van een steile rotswand met links van mij een helling van grijze blokken. Pas een heel eind beneden scheen de zon erop en de donkerte kroop zienderogen verder omlaag. De dag was over zijn hoogtepunt heen. De lucht boven me was niet langer fel b...
Vertelling: Ulfheddin – deel 4 en slot
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Ulfheddin – deel 4 en slot

Door Isabelle Plomteux. Lees ook deel 1, deel 2 en deel 3. Ik deins achteruit en trek de deken steviger om me heen. ‘Wat heb je in hemelsnaam gedaan?’ Ze recht haar rug. ‘Wat ik moest doen. Mijn geduld is op, jongedame.’ Razendsnel schrijft ze een omcirkelingsspreuk in de lucht. Ik duik weg en trek Halsteinn mee. We landen op de houten verandavloer, ik val recht op mijn gewonde arm. De tranen springen me in de ogen. Sissend adem ik in. Halsteinn vloekt. Het gebrul onder ons neemt onaardse vormen aan. Het terras begint te kreunen en te deinen. Nagels schieten los. De planken onder mijn moeders hoge hakken breken en springen met een hard gekraak omhoog. Geschrokken grijpt ze zich aan de balustrade vast. ‘Let op Tess, Ulv.’ Halsteinn springt overeind. Zijn sneeuwogen flitsen. ‘Het is wel...
Vertelling: Ulfhedinn – deel 3
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Ulfhedinn – deel 3

Een verhaal van Isabelle Plomteux in vier delen. Lees ook deel 1 en deel 2. ‘In het bos.’ Een koud, nat bos. Kreunend hijs ik me overeind. ‘Kan je lopen?’ Hij krabbelt omhoog. In zijn kleren zitten grote scheuren. Nu hij genoeg bloed heeft gekregen, groeien zijn wonden hopelijk op vampiersnelheid dicht. ‘Waar is Charles?’ vraagt hij. Ik maak een vaag gebaar naar de helling achter ons. ‘Daarboven. Ziedend van woede zo te zien.’ Ik raap mijn jas op en laat mijn armen voorzichtig in de mouwen glijden. Met gefronste wenkbrauwen tuurt Halsteinn naar het rode licht dat de grens van de tuin nog steeds bestookt. ‘Waarom komt hij ons niet achterna?’ ‘Omdat hij dat niet kan. Kom mee, mijn achterwerk is zo ongeveer aan de grond vastgegroeid. En honger heb ik ook ondertussen.’ Als ik me wil o...
Vertelling: Ulfhedinn – deel 2
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Ulfhedinn – deel 2

Door Isabelle Plomteux. Dit is deel 2 van 4. Lees ook deel 1. ‘Is hij je dierlijke gezel?’ ‘Soort van.’ Ulv en zijn roedel horen bij de tuin, niet bij mij. Het groene licht boven ons hoofd valt even weg, om des te uitbundiger weer te verschijnen. De vampier tuurt verrukt omhoog. ‘Hogerop kun je het nog veel beter zien,’ hoor ik mezelf zeggen, ook al zou ik net als Ulv beter afscheid van hem nemen. We klimmen de steile helling op. Ik hijgend en puffend, hij zo kalm als het spiegelgladde, stille meer achter ons. Nog even, zeg ik tegen mezelf. Nog heel even. Na een paar minuten komen we op een open plek aan de andere kant van de heuvel. Ik klauter een brede, platte rots op die uit de heuvelkam steekt. ‘Zo fel heb ik de Mirries al heel lang niet meer gezien.’ Hij gaat wat verderop zitte...

You cannot copy content of this page