Door Reinier Swartken Met een misselijkmakende klap schakelde de hypermotor zichzelf uit. Even dacht ik dat de aandrijving het onderweg had begeven en dat ik gedoemd zou zijn om stuurloos door het heelal te drijven tot ik van honger en gekte omkwam. Die angst was gerechtvaardigd, want het antieke schip dat ze me hadden gegeven vertoonde duidelijk mankementen. Het bokte en tolde rond als een op hol geslagen draaimolen. Een luik voor het cockpitraampje ratelde omhoog en er schoof een veelkeurige toverbal in beeld. Ik slaakte een zucht van verlichting. Het leek erop dat dit gammele stuk ruimteschroot me toch had gebracht waar ik moest wezen. Misschien juichte ik te vroeg. Het luikje schoof weer dicht. De raketmotoren ontbrandden kort. Het schip begon nog woester te schudden en viel naar ...