Door Zadok Samson
In The Hunger wordt het woord vampier niet één keer genoemd. Maar het gaat wel degelijk over deze bloedzuigende monsters. Miriam (Catherine Deneuve – Repulsion, Belle de Jour) leeft samen met John (David Bowie – The Man Who Fell To Earth, Dune). Samen zoeken zij naar slachtoffers om hun tanden in te zetten. Dan ontdekt John tot zijn grote schrik dat hij veroudert. In rap tempo transformeert hij van elegante dertiger naar stroeve bejaarde. Hij zoekt hulp bij Sarah Roberts (Susan Sarandon – Thelma & Louise). Zij is gespecialiseerd in gerontologie, de wetenschap van het ouder worden.
Zij wimpelt hem eerst af, tot zij zelf ziet hoe snel zijn verouderingsproces verloopt. Geïntrigeerd besluit Sarah achter hem aan te gaan en brengt een bezoek bij hem thuis, waar zij Miriam ontmoet. Omdat John niet lang meer heeft, zoekt Miriam naar nieuw bloedzuigend gezelschap. Tot Sarahs grote verwarring voelt zij zich aangetrokken tot Miriam, wat Johns jaloezie en achterdocht aanwakkert. Als Miriam voor Sarah kiest, wat moet er dan met hem gebeuren?
Tony Scott, die later keiharde actiefilms als True Romance en Man On Fire zou afleveren, maakt hier zijn debuut als regisseur. Hij had een achtergrond in reclamefilms en het moet gezegd: The Hunger ziet er prachtig uit. De openingsbeelden, met de droefgeestige rockband Bauhaus die in een nachtclub het nummer Bela Lugosi is Dead opvoert terwijl John en Miriam zich tegoed doen aan hun slachtoffers, zetten direct de toon. Donker, gothic en een tikje kinky.
Met Sarahs specialisme in georontologie integreert The Hunger nog slim het thema van ouder worden, wat weer gelinkt kan worden aan de vampiers. Zij zijn onsterfelijk, maar wat als die onsterfelijkheid wegvalt? Zoals John uitroept: wat gebeurt er dan? Is hij nog wel een vampier? Of toch weer een sterfelijk wezen? Met dit horrormateriaal had Scott een slimme, hedendaagse vampierfilm kunnen maken. Maar hij is drukker bezig zich te verlekkeren aan mooie sfeerbeelden, waardoor het inhoudelijk wat leeg blijft. De vreemde relatie tussen Sarah en Miriam is spannend, maar het wil nooit echt goed tot leven komen. Johns betrokkenheid bij de liefdesdriehoek is erg mager (hij kan als bejaarde lastig betrokken blijven), dus ook daar is niet echt sprake van spanning.
Omdat de stijl zo sterk domineert heeft The Hunger de neiging om te slepen. Er zijn scènes die prachtig ogen, maar onnodig worden gerekt en zo de vaart uit de film halen. Scott gooit er zo nu en dan elementen in om de boel wakker te schudden, dit werkt niet goed. Waar komt het einde bijvoorbeeld ineens vandaan? Het voelt onevenwichtig.
Toch is The Hunger ook geen slechte film. Daarvoor zit het technisch te goed in elkaar, ziet het er veel te mooi uit. Om de sterke cast niet te vergeten. Bowie weet met zijn adrogyne uiterlijk met gemak een onaards wezen neer te zetten. Deneuve is prachtig als de fatale vamp die haar tanden in de onschuldige Sarandon wil zetten. Net zoals de vampiers hun prooien verleiden, zo weet The Hunger te hypnotiseren. Maar bij nader inzien is het te rafelig en rommelig om écht indruk te maken.
© 2020-2022 Fantasize & Zadok Samson