Door Joachim Heijndermans

Met een natte klap kwamen de handen van de spelers samen. Die van Ernst was rood, met paarse aderen die onder zijn huid pulseerde met een razend tempo. De andere hand, eigendom van Tiego, was deels bedekt met schubben, met de haren op zijn knokkels vervormd tot scherpe naalden. Zijn afgestorven pink lag maar slapjes in de palm van Ernst, maar dat hinderde Tiego niet in de kracht die hij uitoefende op zijn grip.
Beide mannen keken elkaar aan zonder met hun ogen te knipperen, alsof ze bang waren afgeleid te worden en de wedstrijd te verliezen voordat die begonnen was.
Nog één keer haalden ze allebei diep adem. Een laatste rustmoment voor de inspanning, de pijn en de schade die ze op elkaars lichaam zouden toebrengen.

‘Drie,’ zie Ernst.
‘Twee,’ volgde Tiego op.
‘Een!’ riepen beide mannen tegelijk.
En los gingen ze. De spelers drukten met al hun macht op de arm van hun tegenstander. Tiego beet op zijn lip om de pijn in zijn arm te negeren. Hij voelde de deuk die zijn elleboog in de tafel drukte en vroeg af wat het eerst zou breken: de tafel…of zijn botten. Met een luid gegrom en het scheuren van het vlees in zijn wang wist Tiego net dat extra zetje kracht door te sturen naar zijn spieren. Hij duwde de arm van Ernst een paar millimeter naar beneden. Hoewel het maar een minuscule voorsprong was, kon Tiego de overwinning al proeven.
Ernst daarentegen duwde zijn hielen in de vloer. Hij voelde het bindweefsel dat de spieren in zijn arm aan zijn geraamte verbond als uitgerekte elastiekjes knappen. Het was van belang om door die pijn heen te bijten. Als hij dit lang genoeg kon weerstaan zonder op te geven, dan zouden de zelfhelende factoren van zijn lichaam de schade repareren. Met een binnensmondse brul zette hij een tandje bij. Onder zijn huid voelde hij hoe zijn vernielde spieren zich weer herstelden. Hij hield Tiego’s arm op zijn plaats, maar voor hoelang nog? Ernst slikte al het slijm en speeksel dat zijn mond had gevuld weg, knakte met zijn nek om de luchtbellen tussen de wervels te laten verdwijnen en sloot zijn knipvliezen. Een flinke scheut endorfine knalde door naar zijn hersenen en daarmee kreeg hij de extra kracht om zijn tegenstander terug te duwen.
Beide mannen hadden hun lichamen flinke schade aangebracht in die korte momenten… met het resultaat dat ze weer gelijk stonden in het spel.
‘Gh…geef je op?’ gromde Ernst.
‘Dih-dikke neus,’ hijgde Tiego.
‘Wat? Is dat het volg—volgende wat je gaat aanpassen aan die rotkop van ju-jou?’ Ernst moest lachen. ‘Zal zuh-zeker een vooruitgang zijn.’
‘Moet jij zeggen,’ Tiego sloeg met zijn linkerhand op de tafel tot hij de botten in zijn vingers voelde breken. De pijn was afgrijselijk, maar het hielp hem de martelgang in de hand waarmee hij Ernst vasthield te negeren. ‘Met die schele smoel van jou!’

De twee tegenstanders spanden zich nog extra in. Meerdere newtons aan druk en kracht werden op beiden armen geduwd. Botten kraakten. Spieren begaven het. Het bloed droop langs hun lippen. En nóg wist geen van beiden de overhand te krijgen in deze gruwelijke tentoonstelling van kracht. De handen beefden maar bleven vast op hun plek.
‘Lukt het niet?’ brulde Ernst.
‘Gaat prima. Geef je al op?’ smaalde Tiego.
‘Mocht je willen, miet!’
‘Slapjanus!’
‘Stumper!’
‘Blinde kip!’
‘Kleuter!’
Uiteindelijk werd de pijn en de frustratie te veel voor de spelers om nog fatsoenlijke woorden te uitten. Ze schreeuwden hun keel kapot, terwijl ze met hun voeten stampten en hun andere hand op het tafelblad sloegen. Hun grip begaf het niet, ondanks de rampzalige schade die ze elkaar toedienden.
Hoewel Tiego’s genetische aanpassingen zijn hand de kracht gaven om de macht van Ernst te weerstaan, kon over zijn schouders niet hetzelfde gezegd worden. Zijn modificaties aan de spieren en botten in zijn armen maakte het mogelijk om door beton heen te slaan. Maar dit telde niet voor zijn glenohumerale gewricht. Hetzelfde gold voor het bindweefsel dat zijn pectoris en biceps aan elkaar verbond. Met een krak en een kreun begaf zijn lichaam het en daarmee verloor Tiego de grip die hij uitoefende op zijn tegenstander.
‘Grah!’ riep Ernst. Hij duwde met alle macht de arm van Tiego naar benden. Spieren scheurden aan flarden. Stukken bot schoten door huid en schubben heen. Bloed spetterde over de tafel. Met een oorverdovende schreeuw viel de verliezer achterover, terwijl zijn arm bewegingloos op de tafel achterbleef.
Ernst was de winnaar.
Verblind van de pijn en snakkend naar adem leunde Ernst naar voren. Het duurde even voor hij de afgescheurde hand van Tiego losliet. Hij bekommerde zich nu nog niet over hoe zijn tegenstander eraan toe was. De kreunen en het gesnik van Tiego viel in dovemans oren. Bijna vijf minuten verstreken voor iemand iets zei.
‘Gaat ie?’ vroeg Ernst.
Tiego, lijkbleek van het bloedverlies, kroop over de vloer naar een kleine koelbox. Met zijn overgebleven arm duwde hij de deksel los, greep een naald die al van tevoren was gevuld met een vloeistof en stak het in zijn been. Binnen een paar seconden genas de wond en groeide er een nieuwe arm om de afgescheurde te vervangen. Ditmaal waren er meer schubben met een donkergroene tint. Tiego haalde diep adem. Toen spuugde hij een aantal van zijn tanden uit. Nieuwe hoektanden staken uit zijn mond. Het wit van zijn ogen werd geel en zijn lichaam paste zich aan nu hij reptielen-DNA van een hoger niveau bezat, maar deze metamorfose was minder pijnlijk dan toen zijn arm van zijn lijf werd afgerukt.
‘Gaat wel. Hogere dosis moet de schade repareren.’
‘Je moet je cocktail aanpassen. Zorg dat je gewrichten wat steviger zitten.’
‘Dat zou nu wel beter moeten zijn met een 20% toename. Volgende potje leg ik je plat.’
Ernst grinnikte. ‘Wedje leggen?’
Tiego glimlachte terug. Hij stond op, leunde met zijn nieuwe elleboog op tafel en opende zijn hand.

Over de auteur:
Joachim Heijndermans is een schrijver, tekenaar, filmmaker en lid van de Science Fiction Writers of America. Zijn werk is in meerdere tijdschriften, boeken, websites en podcasts gepubliceerd en in vijf talen vertaald. Zijn verhaal All Through the House is verfilmd als een aflevering van de Netflix-serie Love, Death & Robots, en in 2025 was hij mede-regisseur van de korte film Total-Loss. In zijn vrije tijd verzamelt hij speelgoed en verveelt hij anderen met trivia.

Over de illustrator:
Hedwig Oudendorp-Damen (1982) is altijd gefascineerd geweest door sprookjes, mythen en legenden. Het (voor)lezen hiervan en wandeltochten door de duinen en bossen prikkelden haar fantasie. Assepoester (de Disney-variant) werd grijs gespeeld en later kwamen daar films als Legend, The Dark Crystal, Willow, Labyrinth, Magical Legend of the Leprechauns en The Lord of The Rings bij. De boekenkast staat vol met collecties sprookjesboeken, mythen en andere fantasieachtige boeken als De Bezeten Dunschiller, Harry Potter, Earthsea, etc. Op school en erna heeft zij kunnen experimenteren met verschillende teken- en schildertechnieken.