Door Sigrid Lensink-Damen

In juni 2021 kwam de Marvel-serie Loki uit op streamingdienst Disney+ en ze oogt veelbelovend. De serie begint waar de eerste Avengers-film eindigt: Loki (Tom Hiddleston) is gearresteerd en wordt uit de toren van Tony Stark geleid, waar de Teseract (een blauwe lichtgevende kubus met daarin een van de Oneindigheidsstenen) tussen zijn voeten rolt. Hij pakt hem op en teleporteert naar een andere plek. Geheel tot Loki’s schrik arresteert ene Mobius (Owen Wilson) hem, want hij zou de tijdlijn in gevaar brengen en moet worden ‘gesnoeid’.

Mobius brengt Loki naar een verhoorkamer en somt de aanklacht tegen hem op. Op een scherm krijgt Loki de alternatieve versies van zijn eigen tijdlijn te zien (of herkent de kijker daar scènes uit de andere Avenger-films in?) en omdat Mobius de slechtste niet is, krijgt Loki de kans om zich nader te verklaren. Zo komt hij erachter dat de plek waar hij gevangen gehouden wordt de Time Variance Autority (TVA) is, een agentschap dat de tijdlijn van ongewenste vertakkingen moet ontdoen. Hij weet Mobius over te halen om hem in te zetten andere Loki-varianten op te sporen, met name één die de TVA steeds te slim af is.

Hiddleston en Wilson zijn aan elkaar gewaagd: Brits versus Amerikaans, beiden rap van tong en ervaren acteurs. Zij zouden de serie moeten kunnen dragen. De eerste vijf minuten van aflevering één belooft dit ook en smaakt naar meer. De humor is scherp, het tempo van de grappen en gesprekken Woody Allen-waardig. Maar zelfs in deze vijf minuten is de aarzeling tussen de acteurs voelbaar. De timing klopt vaak niet, Hiddleston is te traag en Wilson niet scherp genoeg.

Het wordt niet beter. De serie kan zichzelf nauwelijks bijhouden en verzandt in een brei van onbegrijpelijk heen-en-weer geren, gespring naar andere tijden en werelden. Dan is er nog iets met de Tijdheren, iets met je verbergen in apocalypsen, en de steeds ontsnappende Loki, die een vrouw blijkt te zijn en de love interest wordt van ‘onze’ Loki, wat weer onnodig Freudiaans is op heel veel niveaus. Alles schuurt en voelt ongemakkelijk, het is een orkest zonder dirigent: een kakofonie.

Zo wordt het personage Loki, dat in de Avenger– en Thor-films inhoud had en inderdaad grappig was, in deze serie gereduceerd tot een met zijn haren wapperende jongemeidenhartenbreker. De rustige momenten kun je uitwringen van de sentimentaliteit. Hiddleston en Wilson hebben te weinig scènes samen om een komisch ritme, een komische klik te vinden en dat ligt niet aan hen. Het materiaal is dan ook te onbegrijpelijk en te vaag, gebaseerd op een te ingewikkeld concept met tijdlijnen en dimensies, waar de schrijvers zich in hebben verslikt. Hopelijk wordt seizoen twee gesnoeid.