web analytics
vrijdag, maart 29

Filmrecensie – Venom: Let There Be Carnage

Door Zadok Samson

Ik ben niet per se fan van films over superhelden of –schurken. Maar toen in de mailbox van Fantasize de uitnodiging verscheen om de voorpremière van Venom: Let There Carnage bij te wonen, was ik toch nieuwsgierig. Ik heb de eerste film uit 2018 niet gezien, wel weet ik dat niet iedereen gediend was van regisseur Ruben Fleischers behandeling van het bronmateriaal. Hoofdpersoon Eddie Brock (in de films gespeeld door Tom Hardy – Inception), een bijpersonage uit de wereld van Spider-Man, is een journalist met nogal wat littekens op zijn ziel. Zijn moeder overleed in het kraambed, met als gevolg een bekoelde relatie met zijn vader. Eddie hunkert naar erkenning, genegenheid, liefde, maar valt steeds dieper in de put. Dan komt hij in aanraking met de buitenaardse parasiet Venom. De laatste maakte naam als een van Spider-Mans meest iconische vijanden, later ontwikkelen Eddie en Venom zich tot antiheld.

Naar het schijnt kwam niets van Eddies complexe achtergrond terug in Venom. Zodra Eddie ongewild in contact komt met Venom, ontwikkelen de twee een merkwaardig soort komische routine. Eddie moet “zijn” wezen consequent bedwingen om mensen aan te vallen, het buitenaardse monster kan ook praten tegen Eddie en moedigt hem op al dan niet gepaste aan in zijn manke relatie met Anne Weying (Michelle Williams). Op het einde, tijdens de slottitels, hintte Fleischer met een scène tussen Eddie en Cletus Kasady (Woody Harrelson – Zombieland) naar het vervolg Venom: Let There Be Carnage. De trailer voor dit vervolg vond ik er veelbelovend uitzien. Dus, waarom niet?

Venom: Let There Be Carnage begint met Cletus en Frances Barrison (Naomi Harris – 28 Days Later), twee jonge geliefden die noodgedwongen in een opvang voor ongewenste kinderen leven. Frances beschikt over een robuust stemgeluid waarmee zij behoorlijk wat glas kan breken. Zo’n “freak”, aldus de overheid, hoort opgesloten te worden in de best beveiligde gevangenis die er is en de twee tortelduifjes worden ruw uit elkaar gehaald. Cletus maakt naam als seriemoordenaar en eindigt ook achter de tralies. Die van de dodencel om precies te zijn. Voor Cletus zijn dodelijke injectie krijgt, wil hij Eddie nog eenmaal spreken. Het gesprek loopt niet helemaal zoals gepland en per ongeluk krijgt de seriemoordenaar een beetje van Venom in zijn lichaam. Het is de perfecte broedplek voor een grotere en meer sadistische versie van Eddies Venom. Ziedaar Carnage, die Venom beschouwt als vaderfiguur die gedood moet worden. Kennelijk is er geen plek voor twee van dit soort buitenaardse monsters op aarde. Er zal wel een symbolische betekenis achter zitten, ik heb hem nog niet helemaal door. Cletus gebruikt zijn nieuwe krachten om te ontsnappen en Frances te bevrijden.

Woody Harrelson in Venom: Let There Be Carnage © 2021 CTMG – © 2021 MARVEL

Hardy en Harrelson, twee acteurs die ieder hun eigen geladen energie meebrengen, vormen de solide pijlers waarop Venom: Let There Be Carnage steunt. Hardy maakt van Eddie een nerveus personage, iemand die het ongeleide projectiel dat in hem huist moet beheersen. Het ene moment voert hij al grommend discussies met “zijn” buitenaardse parasiet, het andere moment zijn de twee beste maatjes die op elkaar leunen.

Daartegenover staat Harrelson. Met zijn indringende blauwe ogen en kwaadaardige grijns is hij perfect als de op bloed beluste Cletus. Zijn verknipt gotische romance met Frances doet denken aan een hysterische versie van Bonnie en Clyde. Twee geliefden die in hun bloedrode auto schietend en schaterend de horizon tegemoet scheuren.

Er zijn ook minpunten. Het geouwehoer tussen Eddie en Venom levert komedie op, het werkt soms ook buitengewoon vermoeiend. Kijk ik nou naar een drama tussen twee kerels of een lekkere actiefilm? Regisseur Andy Serkis (Gollum uit The Lord of the Rings) probeert zelfs om het buitenaardse monster een gezicht te geven, een gevoelswereld. Hij laat hem opdraven op een Halloweenfeestje waar het wezen het podium oploopt, de microfoon pakt, roept zich eindelijk “bevrijd” te hebben van Eddies lichaam, om vervolgens de microfoon op de grond te laten vallen. Zuchtend geeft hij toe Eddie stiekem wel te missen. Ik weet nog steeds hoe ik die scène moet zien. Is dat nou grappig, of het voorbeeld van de plank finaal misslaan?

Ik vraag mij af of de oorspronkelijke bedenkers van het personage, Randy Schueller en Jim Shooter, zich zouden kunnen vinden in deze film. Toch, ik ben de eerste om toe te geven dat ik Venom: Let There Be Carnage nog best vermakelijk vond. Vooral de scènes tussen Cletus en Frances zijn verrukkelijk in hun bloederigheid en waanzin. Het is een vreemde, onevenwichtige superschurkenfilm met spectaculaire momenten.

 

Uitgelichte foto: © 2021 CTMG – © 2021 MARVEL

© 2020 – 2024 Fantasize & Zadok Samson

You cannot copy content of this page