Door Zadok Samson

Ik kan mij het spel Mortal Kombat, uitgegeven in 1992, nog goed voor de geest halen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om een spel te bouwen rondom Jean-Claude van Damme, uiteindelijk werd het een sciencefictionspel. Eén van de personages, Johnny Cage, was wel naar de gespierde man uit Brussel gemodelleerd, dus die verwijzing is gebleven. Ik zag ooit beelden van dit vechtspel en was behoorlijk onder de indruk van de liters bloed die vloeiden. Net als de ledematen die de tegenstanders van elkaar afrukten, de ruggen die werden versplinterd en meer van dat soort leuks. Ik betwijfel of ouders er ook zo gecharmeerd van waren, desondanks werden er miljoenen exemplaren van dit spel verkocht en groeide het uit tot een klassieker. Natuurlijk kreeg de filmwereld lucht van dit succes. Het rook naar heel veel groene biljetten (en zilverkleurige munten) en dus was er alle reden om er een film van te maken. Er is alleen wel één probleem. De populariteit van Mortal Kombat komt voort uit een simpel doch zeer doeltreffend uitgangspunt: twee poppetjes die elkaar helemaal in elkaar slaan. Er is wel een verhaal over een toernooi en verschillende universums, en de personages hebben wel een soort eigen verhaal, daar gaat het niet om. Je wil gewoon je tegenstander in elkaar rammen. Simpel.

Film biedt die interactieve mogelijkheid niet. Op die manier wordt weggenomen wat het spel zo aantrekkelijk maakt. Het kan een zekere voldoening geven om naar het handgemeen tussen twee karakters te kijken, hoelang blijft dat de aandacht vasthouden? De producers trokken zich hier niets van aan en kwamen in 1995 met Mortal Kombat, geregisseerd door Paul Thomas Anderson. In de hoofdrol kon onder meer Christopher Lambert worden bewonderd, in de rol van Lord Raiden. Als één acteur wel raadt weet met cartooneske karakters in een over the top wereld, dan is hij het wel.

Het publiek stroomde toe, critici waren minder gul met hun oordeel. Het vervolg dat twee jaar later verscheen, Mortal Kombat: Annihilation, wist zijn budget net terug te krijgen. Daar is ook alles mee gezegd. Jaren later, in 2021, achtte men de tijd rijp voor een herkansing. Ditmaal mocht Simon McQuoid de regieklus uitvoeren. Ik had nog nooit van hem gehoord, volgens het internet heeft hij een achtergrond in de reclame. Er zijn meer regisseurs die hun sporen verdienden in de wereld van commercials, dus dat kan zomaar iets moois opleveren. In elk geval op visueel gebied. Er is echter nog een andere naam aan deze Mortal Kombat verbonden, die veel horrorliefhebbers een stuk bekender in de oren zal klinken: James Wan. Als producer was zijn rol niet zo heel groot, het zorgt toch voor verwachtingen. De man achter Saw en The Conjuring betrokken bij de remake van Mortal Kombat? Ja, alsjeblieft!

Ik kan mijn oordeel als volgt samenvatten: ik herinner mij nauwelijks iets van wat er is gebeurd. Dit heeft niets te maken met de onnavolgbaarheid van het verhaal (ik bedoel, het gaat over krijgers die met elkaar vechten, zo onnavolgbaar is dat niet), maar hoe het verhaal is uitgewerkt. Scenaristen Greg Russo en Dave Callaham kozen voor dialogen vol expositie om de kijker haarfijn uit te leggen wie wie is en hoe iedereen elkaar kent. Dit levert nogal saaie praatscènes op. De gevechten ogen verrassend tam. Deze film is toch gebaseerd op één van de bloederigste vechtspelletjes ooit? McQuoid gaat pas echt goed los op driekwart van de film, tegen die tijd zit ik suffig naar het scherm te staren.

Wat betreft de personages, niemand was interessant genoeg om zich in het geheugen te nestelen. Nou ja, op één kerel na: Kano (gespeeld door Josh Lawson). Iemand die overloopt naar de kant van de vijand, nota bene. Maar hij is de enige die lekkere teksten vol humor en zelfspot heeft gekregen en juist daarmee opvalt. Vraag mij naar het hoofdpersonage, Cole Young (Lewis Tan) en het beste antwoord wat ik kan geven is dat ik geen idee heb van wat hij allemaal uitspookte, welke rol hij in het geheel had, of wie hij was.

Het helpt evenmin dat deze remake van Mortal Kombat zichzelf veel serieuzer neemt dan de film uit 1995. Ook daar was niet veel aan, er zat nog een beetje humor in. McQuoid zet veel meer in op drama, maar wat heb je daaraan drama zonder een emotionele band met de personages? Het ziet er allemaal best goed uit, met betere speciale effecten dan in 1995, ik vond deze versie maar matig. En dan ben ik nog mild.

Deze kritiek weerhield het publiek er trouwens niet van om de nieuwe Mortal Kombat te bezoeken. Op een budget van 55 miljoen dollar is 83,7 miljoen dollar aan kaartjes verkocht. Het is niet heel vette winst, maar wel genoeg om een vervolg te garanderen. Ik zou liever het spel weer spelen. Of Wan als regisseur willen hebben. Misschien dat dat helpt.