Door Zadok Samson

Junkrat Train (of Rat Disaster zoals op de hoes staat) uit 2021 begint met de melding dat deze film mogelijk schokkende beelden bevat. Ik neem deze “waarschuwing” met een flinke korrel zout. Het lijkt bekokstooft te zijn door een marketingteam die deze horrorfilm uit alle macht naar voren duwt als potentiële cult. Op sociale media heb ik de hoes vaak genoeg voorbij zien komen. Die ziet er op zich al campy uit: een trein die door een rattenmassa stoomt. Op de trein rennen schaduwfiguren, de ratten hebben roodopgloeiende oogjes. Flink over de top dus.

Een film die ik heel graag wilde zien. Dit werd ofwel fenomenaal slecht, ofwel verrassend goed. Een horrorfilm die zichzelf veel te serieus neemt of die heel goed weet dat het nergens op slaat en flinke knipogen uitdeelt. Het zag eruit als iets waar ik een stevig stuk over kon schrijven, mijn tanden in kon zetten. Ik kon mijn geluk niet op toen ik Junkrat Train in Mediamarkt vond.

Gezien de mededeling over de schokkende beelden was ik geneigd Junkrat Train te zien als horrorfilm die ervan overtuigd is iets goed te doen. Maar deze zogenaamde potentiële culthorror blijkt een heel ander beestje. Het is niet alleen fenomenaal slecht, het is ook nog eens een schaamteloze poging om zo makkelijk mogelijk geld binnen te harken.

Op een trein wordt een groep hongerige ratten losgelaten die zich uitleeft op de passagiers. Iedereen struikelt zich een weg naar de andere coupé, die angstvallig dicht wordt gehouden. Slechts een klein groepje waant zich veilig, tot een oudere vrouw evengoed een deur opent en zo de ratten toelaat. Er is een kwaadaardig genius die alleen aan zichzelf denkt, de ratten blijven maar terugkomen.
Klinkt dit al bekend? Ik geef een hint: vervang de ratten door zombies. In dat geval doet Junkrat Train wel heel sterk denken aan Train to Busan, over een man die met zijn zoontje per trein naar de moeder van zijn kind reist en onderweg wordt overvallen door zombies. In deze film wordt het klassesysteem gefileerd en moet het hoofdpersonage eens aan een ander denken.

In dit geval gaat het veel verder dan “doet denken aan”. Er worden scènes uit die zombiefilm bijna letterlijk gekopieerd. Ergens ben ik geneigd om te denken aan de mockbusters waar productiemaatschappij The Asylum zich berucht mee heeft gemaakt. Films die heel sterk doen denken aan eerder uitgebrachte spektakeltitels, maar met een veel kleiner budget in elkaar zijn geknutseld.
Zo’n benadering kan resulteren in charmante satire. Of pastische. Junkrat Train is geen van beide. Het doet niet eens zijn best om er wat van te maken. Als ik mijzelf afvraag waarom er niet meer bloed is als de ratten aan hun slachtoffers knagen, of waarom die ratten er überhaupt zo ontstellend uitzien, dan is een film niet goed bezig. Dramatische scènes, zoals een vader die met zijn zoontje in slowmotion over de trein rent, zouden het beter doen in een komedie.

Alles aan Junkrat Train stinkt naar bedrog. Misleiding. Dit misbaksel is vluchtig gedraaid, voorzien van een prikkelende hoes en vervolgens gehypt via de sociale media. Zoals ik eerder al aangaf, een goedkope manier om zo snel mogelijk geld te verdienen, zonder ook maar een frame kwaliteit te bieden. Junkrat Train pretendeert heel wat te zijn, het is niets. Alles wat achter die hoes schuilt is schandalig broddelwerk.
En waar blijven die “schokkende” beelden? Welke idioot dacht dat die boodschap nodig was? Het enige schokkende is de erbarmerlijke kwaliteit. Alsof iedereen die bij Junkrat Train betrokken was volhield dat er iets van waarde moest zijn in dit slappe aftreksel van Train to Busan. Of het was een grap. In dat geval wacht ik nog steeds op een punchline.

Deze bespreking verscheen eerder op Filmbekeken.com.