web analytics
dinsdag, maart 19

Filmrecensie: Candyman

Door Zadok Samson

Alhoewel de nieuwe Candyman, geregisseerd door nieuwkomer Nia DaCosta, positieve beoordelingen heeft gekregen, wordt er op sociale media en in de pers opvallend vaak aangehaald hoe “woke” Candyman is. Ofwel, hoe duidelijk deze horrorfilm racisme en sociaal onrecht in de maatschappij wil aankaarten. Heeft iedereen wel het origineel uit 1992 gezien, gebaseerd op het kortverhaal van Clive Barker? Die versie is uitgegroeid tot een van de horrorklassiekers uit de jaren negentig en werd juist geprezen om zijn politieke boodschap. Des te meer reden om de nieuwe versie zelf eens te bekijken.

Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II – Aquaman) is een kunstschilder die samen met zijn vriendin Brianna Cartwright (Teyonah Parris – WandaVision) in een chique loft in Cabrini-Green in Chicago woont. Kenners weten dat dit deze wijk de achtergrond vormde voor het origineel uit 1992. Op een avond krijgt Anthony te horen over een gruwelverhaal dat zich hier afspeelde. Cabrini-Green was afgebroken voor een betere buurt, alleen kende de oude zijn eigen spookverhaal. Een journaliste, Helen Lyle (Virginia Madsen), zou op zoek zijn gegaan naar het verhaal van de beruchte seriemoordenaar Candyman, draaide door, liet een spoor lijken achter zich en stierf uiteindelijk in een brand. Geïntrigeerd door het verhaal gaat Anthony op onderzoek uit.

Ik dacht dus dat deze Candyman een remake betrof. Het blijkt een vervolg. Want Helen is de hoofdpersoon uit de versie van 1992. Net als zij ontwikkelt Anthony een obsessie voor de seriemoordenaar met haak en roept hij hem op via de spiegel.
“Candyman. Candyman. Candyman. Candyman. Candyman.”
Realiteit en angstbeelden vloeien door elkaar, op Anthony’s schilderijen duikt steeds die duivelse kop van Candyman op. Om de connectie met het origineel compleet te maken, hebben scenarioschrijvers DaCosta, Jordan Peele en Win Rosenfeld nog een plottwist geschreven. Die verklappen zou de verrassing verpesten. Ik kan er wel over kwijt dat die twist veel verduidelijkt, maar ook wel wat geforceerd voelt.

Still uit Candyman

DaCosta werkt het verhaal trouwens visueel prachtig uit. Zo filmt zij torenhoge gebouwen als zwijgende reuzen die neerkijken op de camera. Prachtsymboliek voor de gegoede burgers die neerkijken op het gepeupel. Een moordpartij wordt van veraf gefilmd, alsof het slechts een nieuwberichtje is dat later wel op de sociale media zal rondcirkelen. Dankzij die sociale media gaat het spelletje met de spiegel – zeg vijf keer “Candyman” en hij zal verschijnen – als een vuurtje door de stad. Mag je drie keer (vijf keer mag ook…) raden welke gevolgen dit heeft.

Of deze Candyman nou voortborduurt op de legende of hem herinterpreteert, ik merk dat ik hoe dan ook vergelijkingen maak. Het origineel balanceerde knap tussen sluimerende angst en rauwe, zeer grafisch bloederige scènes. Lang werd in het midden gehouden of Helen psychotisch was geworden, of die Candyman echt bestond. De versie van DaCosta verduidelijkt vroeg dat Anthony als een soort een nieuwe huls voor Candyman fungeert om weer tot leven te komen.

De spanning zit hem dan ook minder in de vraag of de seriemoordenaar bestaat. Het gaat veel meer om de relatie tussen arm en rijk, donker en blank. In de eerste scène loopt een donkere jongen naar de wasserette, als de blanke politie hem vraagt naar Sherman Fields, een man die de buurt onveilig maakt. Zonder de politie te beantwoorden en duidelijk niet op zijn gemak, loopt de jongen door. Dit beeld alleen al vat zo mooi samen hoe verziekt de verhoudingen zijn. Hoe groot het wantrouwen van de zwarte gemeenschap naar de witte gemeenschap is. Juist als het gaat om de politie, die in dit geval alleen maar de mensen willen beschermen. Althans, zo wordt het gezien door de politie zelf.

Op zich was dat ook de kern van Candyman uit 1992. Het wantrouwen tussen verschillende lagen uit de maatschappij. Candyman symboliseerde de woede, de haat, de onderdrukte agressie. Die emoties spelen nog elke dag. Kijk naar het nieuws en de sociale media: racisme is helaas nog elke dag aan de orde. Net als overmatig politiegeweld. Het is niet voor niets dat Black Lives Matters ontstond, dat die beweging veel aanhang kreeg en groots protesteerde in de straten.

Toch, ergens kan ik de al genoemde kritiek van het “woke”-gehalte ook wel begrijpen. Zo loopt er ook een homoseksueel koppel rond dat weinig aan de film toevoegt en wordt de blanke man wel erg nadrukkelijk neergezet als de ouderwetse slechterik. Alsof Candyman iets te graag wil laten zien dat het weet heeft van de huidige tijdsgeest en er geen ruimte is voor nuanceringen. Dan zeg ik weer: het is wel degelijk de wereld waarin wij nu leven. En dat maakt deze Candyman heel erg actueel. Dat woord vind ik hier toepasselijker dan “woke”.

You cannot copy content of this page