Door Mariëlle Douma

In april dit jaar kwam De Boekerij weer met een prachtige limited editie van hun Best of Fantasy-fonds: Het lied van de zee van A. G. Slatter. De titel glimt op de kaft door de holografische foliedruk en het boekblok is bedrukt met een prachtig golvenpatroon dat elke zeeliefhebber uitnodigt om het boek op te pakken. Als we dit boek alleen op zijn omslag zouden beoordelen, zou het een hoog cijfer krijgen. Kan de inhoud op tegen de pracht en praal van de omslag?

Het lied van de zee, foto: © Mariëlle Douma

Het lied van de zee vertelt het verhaal van Miren O’Malley, die samen met haar oma als laatste erfgenamen van een ooit zo machtige familie is overgebleven. Ooit heerste de familie O’Malley over de zee. Mirens voorouders sloten lang geleden een verbond met meermensen, waardoor zij als enigen veilig de zee konden trotseren – de bron van hun status en rijkdom. De prijs voor de O’Malleys was daarvoor hoog: “‘Eén kind voor de familie, één kind voor de kerk en één kind voor de zee”. Nu deze belofte al een aantal jaren niet meer is nagekomen, besloot Mirens oma om het verbond nieuw leven in te blazen, ten koste van Mirens vrijheid. Zal Miren hierin mee gaan of kiest ze haar eigen weg?

Mirens verhaal is een sinister, gotisch aandoend sprookje. Zeemeerminnen zijn in dit verhaal niet zo vriendelijk als hun vrolijke tegenhangers uit vriendelijke sprookjes, en de ruisende grasvelden worden bewoond door een soort zombies. Het verhaal staat bol van prachtige doch gevaarlijke wezens die allen een bijdrage leveren aan de magische sfeer van dit boek. De originele titel, All the murmuring bones, ving deze sfeer eigenlijk beter dan de Nederlandse titel – die geeft nog ruimte om te denken dat je als lezer een lief sprookje voorgeschoteld krijgt.

In het begin is het lastig om een connectie met Miren als hoofdpersoon te voelen, omdat ze nog niet zoveel over zichzelf loslaat. Ze is vooral bezig met wat haar familie wil, totdat haar oma een besluit neemt waarvan Miren zeker weet dat zij zich hier niet voor wil laten gebruiken. Vanaf dat moment maakt de lezer eigenlijk pas kennis met Miren zoals ze werkelijk is: berekenend en bij vlagen ronduit kil. In het verdere verhaal laat Miren ook vrij weinig los over haar eigen emoties en daardoor kun je die als lezer ook niet zo invoelen.

Slatter heeft een mooie, beeldende schrijfstijl, al schrijft ze bij tijd en wijle iets meer vertellend. Jammer is dat het boek vooral in het begin veel vragen oproept en die niet tijdig beantwoordt, waardoor het verhaal hier en daar kan voelen als een grote kluwen met losse eindjes. Naar het einde toe beantwoordt Slatter uiteindelijk veel van deze vragen, al zal de lezer op enkele zaken toch nog licht verward achter blijven.

Is het dan allemaal kommer en kwel voor Het lied van de zee? Absoluut niet. De wereld zit vol magie die als vanzelfsprekend om de hoek komt kijken en is origineel uitgewerkt. Het familiedrama, de intriges en de talloze creatief bedachte magische wezens, vormen een formule die zeker werkt en die de lezer zomaar de wereld van de O’Malleys inzuigt.

Conclusie
Het lied van de zee is een grimmig sprookje dat langzaam op gang komt, maar uiteindelijk vele fantasyliefhebbers weet te betoveren.