Door Isabelle Plomteux Op een smoorhete, windstille augustusmiddag was ik gehaast onderweg naar een van onze tarwevelden. ‘Wat voor de…?’ Slingerend kwam mijn bestofte jeep op de smalle veldweg tot stilstand. In het midden van het grote perceel, tussen de zwaar doorbuigende halmen, wachtte een oude, in het zwart geklede vrouw me op. Met kaarsrechte rug, haar armen losjes langs haar lichaam, keek ze me met donkere ogen aan. Ze stond er alsof het een volkomen normaal iets was, maar er was geen enkele manier waarop ze daar geraakt kon zijn. Ze was omsloten door een zee van zinderend graan. Een niet bestaand briesje speelde met de uiteinden van haar hoofddoek en liet haar ouderwetse rok en blouse golven. Een paar seconden kreeg mijn koppige verstand de kans om haar onmogelijke ...