door Isabelle Plomteux Ik droeg een breedgerande strohoed en in mijn nek, onder mijn lange vlecht, hing een vochtige halsdoek. Dat trucje hadden de dorpelingen me geleerd. Meestal hielp het prima, maar op deze zinderende dinsdagmiddag haalde het niet veel uit. De woestijnzon brandde ongenadig hard op me neer. Misschien moest ik het een paar uur voor bekeken houden en net als de rest van het team de schaduw van het tentenkamp opzoeken? Ik nam een slok uit mijn veldfles en hing het lauwwarme water weer aan mijn riem. Nee. Ik gaf het niet op, verdomme. Nog niet. De professor had me vijf dagen gegeven om mijn gelijk te bewijzen. Ik had er nog drie over. Drie en een half, om precies te zijn. En daar wilde ik geen seconde van verspillen, zelfs al werd ik langzaam maar zeker gestoofd. Vanacht...