Door Danitsja Kors 'Wakker worden!' In het duister naast me stond een oude man in een witte nachtjapon. In zijn hand schommelde een ouderwetse lantaarn. Het kaarsje voorzag zijn rimpels en lange, groezelige dreadlocks van een interessant schaduwspel. Kreunend wilde ik me omdraaien, maar mijn handen vonden geen kussen, geen dekens, geen bed. Zelfs niet het kleedje dat normaliter voor mijn bed lag. Waar was ik? 'Niets is wat je denkt, Bram,' zei de man. 'Kom'. Met de kracht van een worstelaar greep hij mijn pols en trok me overeind. Ik kreeg de kans niet om tegen te spartelen, mijn hersenen waren nog bezig met registreren dat hij mijn naam wist. 'Kun je staan?' Natuurlijk kon ik staan. Zodra hij me losliet, zakte ik als een zoutzak op de grond. De ouwe grijnsde zijn rotte tanden bl...