Het begon allemaal op de dag dat ik stierf. Het ene moment stond ik nog midden in het leven, speelde ik met mijn kleinkinderen, Jonah en Sammie, op het grasveld voor het huis waar ik al dertig jaar woonde met mijn Sirena. Het volgende moment stond ik naast mijn lichaam. Ik herinner nog steeds haar geschrokken gezicht toen ze naar buiten kwam rennen, de paniek in de stemmen van de kinderen. Arme Jonah en Sammie, nog zo jong en dan al hun lievelingsopa kwijt. Het duurt even voor je beseft dat je niet meer in leven bent, zelfs als je net je lichaam hebt zien liggen, lijkbleek, levenloos. Ineens ben je een toeschouwer in een toneel dat zich rondom je afspeelt, niet bij machte iets te beïnvloeden of te veranderen, enkel een lijdzaam ondergaan van de indrukken die nog bij je binnenkomen. ...