Door Johan Klein Haneveld - oorspronkelijke publicatiedatum: 22 oktober 2020 Ik draaide de stevige plastic dop op mijn veldfles en genoot van de nog voelbare verfrissing in mijn mond en mijn keel. Een kriebelende druppel zocht zich een weg langs mijn kin en kronkelde over mijn hals naar mijn kraag. Ik ademde diep uit en zoog vervolgens mijn longen vol. Niet langer voelde mijn borst als een blaasbalg die het vuur maar nauwelijks gaande wist te houden. Het zweet op mijn voorhoofd begon ondertussen onaangenaam koud te voelen. Ik stond in de schaduw van een steile rotswand met links van mij een helling van grijze blokken. Pas een heel eind beneden scheen de zon erop en de donkerte kroop zienderogen verder omlaag. De dag was over zijn hoogtepunt heen. De lucht boven me was niet langer fel b...

Ik draaide de stevige plastic dop op mijn veldfles en genoot van de nog voelbare verfrissing in mijn mond en mijn keel. Een kriebelende druppel zocht zich een weg langs mijn kin en kronkelde over mijn hals naar mijn kraag. Ik ademde diep uit en zoog vervolgens mijn longen vol. Niet langer voelde mijn borst als een blaasbalg die het vuur maar nauwelijks gaande wist te houden. Het zweet op mijn voorhoofd begon ondertussen onaangenaam koud te voelen. Ik stond in de schaduw van een steile rotswand met links van mij een helling van grijze blokken. Pas een heel eind beneden scheen de zon erop en de donkerte kroop zienderogen verder omlaag. De dag was over zijn hoogtepunt heen. De lucht boven me was niet langer fel blauw. Het leek nu of het zwart van tussen de sterren er alvast doorschemerde. Al...