web analytics
donderdag, maart 28

Filmrecensie: Nope

Door Zadok Samson

Still uit Nope

Nope, de derde film van Jordan Peele, begint met een met bloed besmeurde aap die over de set van een kindershow loopt. Om het bloederige en absurdistische beeld af te maken draagt Gordy – de naam van dit aapje – een feestmuts. Wat er is gebeurd maakt Peele later nog duidelijk. Op dat moment lijkt dit indringende beeld, waarin humor en gruwel samenkomen, vooral de belofte van een bizarre trip te zijn. Na het incident met Gordy verschuift Nope de aandacht naar broer en zus OJ Haywood (Daniel Kaluuya) en Emerald Haywood (Keke Palmer).
Na de vreemde dood van hun vader hebben zij zijn boerderij overgenomen, waar paarden worden getraind als stuntdieren in films. Peele maakt van de gelegenheid gebruik om te verwijzen naar de allereerste filmbeelden, waarin een donkere man op een paard rijdt. Maar, aldus Emerald, wie kreeg uiteindelijk alle eer voor dit historische stukje film? De cameraman, Eadweard Muybridge. De kerel die op het paard zat is een klein beetje in de vergetelheid geraakt. Een mooi stukje maatschappijkritiek dat als een motief blijft terugkomen en venijnige steekjes uitdeelt.

Het wordt nog leuker als er een ruimteschip opduikt dat zich al die tijd in een wolkje had verstopt. OJ en Emerald zien een potentiële goudmijn. Ze moeten de buitenaardse bezoeker vastleggen op film en de beelden tegen grof geld te verkopen. Terwijl zich een bizar kat-en-muisspel ontwikkelt, vraagt OJ zich af of dit eigenlijk wel een UFO is. De manier waarop het schip zich beweegt heeft namelijk meer weg van een roofdier dat zijn prooi in de gaten houdt.

Net als met Gordy brengt dit ruimteschip Nope in het griezellandschap. Het is van zichzelf al een onheilspellende verschijning, Peele gaat gerust een stap verder. Zo dumpt het schip liters bloed en ledematen over het huis van OJ en Emerald en worden slachtoffers het schip ingezogen en opgegeten. Je zou bijna zeggen dat Nope tegen Lynchiaanse taferelen aanschuurt. Het ziet er ontzettend ranzig uit en biedt genoeg stof voor aanhoudende nachtmerriebeelden.

Peele doet ontegenzeggelijk zijn eigen ding, ik verwachtte een uitgebreider rariteitenkabinet. Eigenlijk hoopte ik op nog meer scènes zoals die met Gordy. Dat zijn de momenten waarop Peele echt ontregelt, een uppercut uitdeelt die de kijker beduusd achterlaat. De missie van OJ en Emerald om het zogenaamde moneyshot te schieten is aardig bedacht. Maar als ik de bioscoopzaal uitloop denk ik vooral terug aan de bloederige Gordy met zijn feestmuts.

 

Dit artikel verscheen eerder op Filmbekeken.com.

© 2020 – 2024 Fantasize & Zadok Samson

You cannot copy content of this page