web analytics
donderdag, maart 28

Boekrecensie: Winterkeep – Kristin Cashore

Door Mariëlle Douma

Acht jaar na de verschijning van het derde deel in de Graceling Realm-serie, was daar opeens het vierde deel: Winterkeep. Kristin Cashore introduceert in dit boek een volledig nieuw continent met meerdere landen, gelegen aan de rand van de wereld zoals je die tot zover kende uit de serie.
Het verhaal speelt zich vier jaar na de laatste gebeurtenissen van Bitterblauw af. In die tijd is er een nieuw continent ontdekt, dat technologisch veel geavanceerder is dan Monsea, waar Bitterblauw nog steeds over regeert. Bitterblauw heeft geprobeerd de banden aan te halen met Winterkeep, het meest westelijk gelegen land op dit continent. Maar wanneer twee van haar gezanten spoorloos zijn verdwenen, besluit Bitterblauw zelf naar Winterkeep af te reizen, samen met haar adviseur Giddon en halfzus Hava, om te onderzoeken wat er met haar gezanten is gebeurd.

Nieuwe powervrouw
Uiteraard keren veel bekende personages uit de voorgaande boeken terug: je leest het verhaal vanuit het perspectief van Giddon en Bitterblauw. Daarnaast zijn er nieuwe perspectieven toegevoegd: die van een zeemonster, een blauwe vos genaamd Adventure, en Lovisa Cavenda, de dochter van de president van Winterkeep.

Vooral met Lovisa schrijft Cashore opnieuw over een powervrouw. Dit zestienjarige meisje voelt aan alsof ze werkelijk van vlees en bloed is en de mentale ontwikkeling die ze doormaakt is uitmuntend geschreven. Ook de manier waarop haar verhaallijn samenloopt met de verhaallijn van de al bekende personages is heel mooi uitgewerkt. Cashore, die al bekendstond om haar krachtige vrouwelijke hoofdpersonages (namelijk Katsa, Vlam en Bitterblauw) heeft daarmee weer een mooie toevoeging gedaan aan de wereld van de Gracelings.

Detectiveroman
In het begin blijft het boek erg mysterieus: wat is er nu precies aan de hand in Winterkeep? En hoe hangt dat samen met de gebeurtenissen in Monsea en in Estill? Soms leest het daardoor wel wat traag, maar wanneer de antwoorden komen, versnelt het tempo en wil je niets anders meer dan doorlezen. Ook de schrijfstijl van Cashore helpt hierbij: ze schrijft helder en krachtig, met op precies de goede plaatsen een bijna-poëtische zin.

Wat opvalt is dat het boek bij vlagen meer leest als een detectiveroman dan als een fantasyboek – de focus ligt erg op het achterhalen van het lot van de twee gezanten (en alle moorden die daaruit voortvloeien), en daar komt bij dat waar in de eerste drie delen de gaven van de personages veelvuldig ten tonele verschenen, er nu amper gaven worden gebruikt. Toch is dat niet per se storend; de wereld van Winterkeep is zo goed uitgewerkt dat de lezer al snel niets anders meer wil dan dit nieuwe continent verder verkennen. Bijzonder ten opzichte van de voorgaande delen is dat Winterkeep als land een steampunkvibe heeft, met treinen en luchtschepen die elk op hun eigen unieke brandstof werken.

Engels
Let alleen wel op: Winterkeep is nog niet vertaald naar het Nederlands. De eerste drie delen van de Graceling Realm zijn dat wel (De gave van Katsa, Verraad in de dalen, Bitterblauw). Dit vierde deel is echter wel zo geschreven dat je het in principe ook als een standalone zou kunnen lezen. Wellicht ontgaan enkele referenties de lezer dan, maar in de volledige lijn van het verhaal is dat absoluut niet storend.

Conclusie
Met Winterkeep heeft Cashore een waardige opvolger in de serie van de Graceling Realm geschreven. Wie heeft genoten van de voorgaande boeken, zal ook zeker dit boek kunnen waarderen. Voor nieuwe lezers is dit avontuur ook erg aantrekkelijk door de krachtige personages en de goed uitgewerkte wereld.

 

Over de auteur:
Mariëlle Douma (1992) schrijft al fantasyverhalen zolang ze zich kan herinneren. Haar boek
Elfenprins werd uitgegeven toen ze zestien was. Professioneel houdt ze bezig met de ontwikkeling van lesmateriaal, met name over biologie en scheikunde. Ze fantaseert graag over de biologie van draken, orks en gerelateerde creaturen en wil deze het liefst zo geloofwaardig mogelijk brengen. Daarnaast is ze van mening dat fantasy niet altijd zo hard hoeft te zijn: volgens haar biedt het genre ook ruimte voor lieflijkheid. Sinds 2022 schrijft ze recensies voor Fantasize.

 

© 2020 – 2024 Fantasize & Mariëlle Douma

You cannot copy content of this page