Door Sven Demeyere

Marleen Dolman is 35 jaar, heeft twee kinderen en woont in Nijmegen. Ze heeft scheikunde gestudeerd en elf jaar in een lab gewerkt. Niet iemand van wie je verwacht dat ze ook nog boeken schrijft. Werken en kinderen vormen samen al meer dan een dagtaak, dus de tijd vinden zal niet makkelijk zijn. En toch doet ze dit al twintig jaar.
Haar schrijven startte met wat fanfictie. Ergens slingert er wel nog een Harry Potterverhaal rond van haar hand. Schijnsoldaat is haar eerste sciencefictionverhaal, waar toch ook wel een thrillerlaagje in zit.

Kayla verdwijnt achter tralies wanneer de zaak van haar baas, Hegens, wordt opgerold. Hegens is zowaar de grootste wapenhandelaar binnen het Aardse Rijk. Onder druk van de overheid, die haar broertje als drukmiddel gebruikt, gaat Kayla akkoord om op te treden als kroongetuige. Dit zelfs met gevaar voor haar leven. Tussentijds wordt Kayla gestationeerd op De Madrid. De Madrid is een militair ruimteschip en ze heeft het moeilijk om zich staande te houden ten opzichte van haar superieuren. Ze wordt dan ook niet aanvaard door iedereen. En Hegens’ arm is lang, langer dan ze zelf gedacht had. Zo lang dat ze misschien zelfs op het schip niet zeker is van haar veiligheid. Maar wat doet een prooi die te ver in een hoekje geduwd wordt?

Het verhaal start direct midden in de actie. Het begin is dan ook het enige hoofdstuk waar Kayla’s broer daadwerkelijk een rol speelt. In de rest van het verhaal is hij fysiek niet meer aanwezig, maar hij blijft toch belangrijk in het verhaal. Alles wat Kayla doet, staat in teken van Ido. Bij alle beslissingen die ze neemt, denkt ze wel aan haar broertje. Hierdoor blijft de connectie met de jongen ook na de start van het verhaal tastbaar. Zeker omdat niet enkel Kayla aan haar broer denkt maar de vijand ook.
Dolman schrijft met een vlotte pen. Een beeldende pen. Ze beschikt over de kunst om een scène zodanig te vertellen dat je het allemaal op je netvlies ziet gebeuren. Ze is zeer gedetailleerd in haar omschrijvingen en dit zorgt ervoor dat het verhaal een niveau hoger getild wordt. Daarbij waakt Dolman ervoor om niet te ver te gaan. Elk detail dat ze beschrijft heeft een betekenis voor de sfeer van het verhaal.
Het verhaal beperkt zich niet tot een sciencefictionlaag, maar er zit ook een tintje fantasy in. Beide werken perfect samen om tot een mooie wereld te komen. De sci-fi is terug te vinden in de ruimteschepen en gadgets en het fantasylaagje zie je terug in de omgeving waarin alles zich afspeelt.

Haar personages zijn goed uitgewerkt. De hoofdpersonages natuurlijk meer dan de rest. Kayla, commandant Joaquin Villa en Peeters hebben de meeste diepgang. Doordat ze zo goed zijn neergezet ga je ze liefhebben of haten. Kayla komt bijvoorbeeld kil over, maar eigenlijk zit er meer achter die houding dan gedacht. De personages maken ook een groei mee naarmate het verhaal vordert. Sommigen komen achter de waarheid waardoor ze ten opzichte van elkaar gemoedelijker worden.
Het slot zit vol met actie en intrige. Personages die toch meer naar elkaar toegroeien dan ze willen. Maar het slot is niet echt een afsluiter. Zoals het eindigt doet het wel hopen dat er nog verhalen over Kayla geschreven zullen worden.

Conclusie
Een zeer vlot verhaal met een sciencefictionkant die soms wat naar de achtergrond verdwijnt. Een auteur die snapt hoe ze mensen in het verhaal moet sleuren en daar vasthouden. Omschrijvingen met detailleerde, beeldende zinnen waardoor de scènes echt tot leven komen.