zaterdag, december 6

Tag: Isabelle Plomteux

Fantasize jaaroverzicht 2020
Actueel, Redactieblog

Fantasize jaaroverzicht 2020

Toen ik op 13 december 2019 op een nagenoeg lege website berichtte over de herstart van Fantasize, had ik nooit voor mogelijk gehouden dat de site zich zou ontwikkelen tot wat het nu is. Al snel na mijn oproep mailde Sigrid mij. Zij bleek, mede door onze gezamenlijk taalpurisme een gouden aanwinst, niet alleen als redactielid, maar ook als eindredacteur en schrijver. Ook bracht zij mij in contact met Zadok, met wie het direct klikte en die intussen een zeer gewaardeerd redactielid is en waarmee ik een liefde voor oude en obscure films deel. Zie hier het nieuwe kernteam van Fantasize.En toen was daar 2020. Wat een jaar. Niet alleen voor de mensheid, maar ook voor Fantasize. Waar COVID-19 de wereld nagenoeg platlegde en er grote verliezen zijn geleden, zochten mensen naarstig naar andere...
Vertelling: Vleugellam – deel 3
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 3

Een verhaal van Isabelle Plomteux in 6 delen. Lees ook deel 1 en deel 2.Vier jaar later.Ik heb net het eerste zomerhooi bijeen geharkt als ik in de verte een ruiter zie. In een wolk van stof en hitte rijdt hij in volle vaart de steile bergweg af die naar ons ordeklooster leidt. Zijn grijze mantel wappert als een banier achter hem aan. Ik laat hem jakkeren en ga verder met mijn werk. Slechts zelden nemen we een opdracht aan. Er is niets dat de leden van de spoorzoekersorde niet kunnen vinden als we onze zinnen erop hebben gezet, maar we zeggen zelden ja. Om te beginnen zijn er simpelweg te veel verzoeken en dan zijn er nog de dingen die beter verborgen kunnen blijven. Deze bezoeker valt ongetwijfeld onder een van beide categorieën, hoe wanhopig hij zo te zien ook is. De prefect zal ...
Vertelling: Vleugellam – deel 2
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 2

Een verhaal van Isabelle Plomteux in 6 delen. Lees ook deel 1.Met een afkeurende blik komt Raugüur onder het zilvergrijze baldakijn uit. Net als ik legt hij de voorgeschreven stappen af, tot we recht tegenover elkaar staan. Het contrast tussen ons kan niet groter zijn: hij, een rots, breed, stevig en volstrekt onverschillig voor de wind die aan zijn kleren en vleugels rukt. Ik… een vogelverschrikker met veren is nog de beste omschrijving. Een schraal steltloperkuiken, dat worstelt om overeind te blijven. Ook al voedert mijn moeder me nog zoveel lekkere hapjes, ik kom geen ons bij. Volgens haar was mijn vader net zo toen hij jong was. Ik heb geen idee of het de waarheid is, of dat ze maar wat vertelt om me te troosten. Mijn vader verdween toen ik twee was. Hij vertrok op een zonnige, w...
Vertelling: Vleugellam – deel 1
Actueel, Vertellingen

Vertelling: Vleugellam – deel 1

Een verhaal in 6 delen van Isabelle Plomteux.Met mijn knieën hoog opgetrokken en mijn handen voor mijn oren lig ik in het muffe, kille bed dat vannacht het mijne is. Vurig wens ik dat alles om me heen weg zou gaan, dat ik niet meer zou voelen, zou zien, zou horen. Maar hoe ik ook mijn best doe, de klamme kou in de kleine voorbereidingskamer hoog in de toren blijft. Mijn blote huid verandert langzaamaan in ijs, zelfs al lig ik onder twee bontvellen. Nu het vuur dat de ceremoniemeester in de haard aanlegde zo goed als uit is, sluipt ook de duisternis steeds verder naar me toe.Maar het is wat ik in die duisternis hoor, dat me de adem beneemt: het woedende gegrom van de opgesloten duikdraken. Ook al lig ik helemaal boven in de stormtoren van Varingseiland, vlak onder het platte dak wa...
Column: De genade van het lezen – Isabelle Plomteux
Actueel, Boeken, Columns

Column: De genade van het lezen – Isabelle Plomteux

In tijden als deze, waarin een minuscule bewoner van onze planeet er moeiteloos in slaagt om onze hele maatschappij overhoop te halen, is lezen – voor hen die zich eraan wagen – een waar geschenk, een herinnering aan het geruststellende feit dat dit heus niet de eerste ramp is die de mensheid treft. Een bevestiging ook dat we dit wel weer te boven zullen komen en ons gezamenlijke leven, hopelijk een stuk wijzer en met meer aandacht voor de planeet die we bewonen, zullen verder zetten. Maar ook een reminder dat elke ramp slachtoffers maakt en dat we straks genadeloos zonder hen verder zullen moeten. We tekenen hun namen op in boeken en beitelen hun geboorte- en sterfdatum in steen. Maar het zijn de verhalen die we met een glimlach en een traan over hen zullen vertellen die hen levend zull...

You cannot copy content of this page