Door Frida BouwmeesterDe stad was stil. Waar ooit constant lawaai heerste – het gieren van motoren, geschreeuw van straatverkopers, het gelach van kinderen – hing nu een ongemakkelijke rust. Alleen het geritsel was gebleven. Het leek te komen van de straten, de muren, zelfs de lucht. Ruben haalde diep adem en trok zijn jas strakker om zich heen. De lucht rook chemisch, alsof er ozon hing na een blikseminslag. De eerste keer dat hij de zwerm zag, was drie maanden eerder. Hij stond op het dak van zijn gebouw, een sigaret bungelend tussen trillende vingers, toen hij iets vreemds zag. Een wolk, maar geen gewone. Het was een glinsterende massa die zich langzaam door de straten bewoog, alsof hij op zoek was. Mensen renden niet weg. Ze staarden, gehypnotiseerd, terwijl de wolk zijn werk deed...

Door Joachim HeijndermansMet een natte klap kwamen de handen van de spelers samen. Die van Ernst was rood, met paarse aderen die onder zijn huid pulseerde met een razend tempo. De andere hand, eigendom van Tiego, was deels bedekt met schubben, met de haren op zijn knokkels vervormd tot scherpe naalden. Zijn afgestorven pink lag maar slapjes in de palm van Ernst, maar dat hinderde Tiego niet in de kracht die hij uitoefende op zijn grip. Beide mannen keken elkaar aan zonder met hun ogen te knipperen, alsof ze bang waren afgeleid te worden en de wedstrijd te verliezen voordat die begonnen was. Nog één keer haalden ze allebei diep adem. Een laatste rustmoment voor de inspanning, de pijn en de schade die ze op elkaars lichaam zouden toebrengen.‘Drie,’ zie Ernst. ‘Twee,’ volgde Tiego ...