Door Killian McNeilOp een klein eilandje voor de kust van Borghaven staat een stenen toren, grijs en verweerd door ouderdom, net als de wachter die er woont. Bovenop de toren brandt elke nacht een vuur. Het waarschuwt de langsvarende schepen voor de gevaarlijke rotsen die met hoog water onder de golven verdwijnen. De oude man waakt over het vuur. Hij staat graag op de uitkijk, lurkend aan zijn pijp en denkend aan alles en iedereen. Zijn gedachten waaien dan mee met de wind en tijd lijkt voor hem niet langer te bestaan. Uren kan hij zo staan, kijkend naar de zeehonden op het grindstrand aan de voet van de toren of luisterend naar het gekrijs van de meeuwen, die laag over de schuimkoppen van de aanrollende golven scheren. Een keer in de week, als de golfslag het toelaat, roeit hij naar...

Starman Killian McNeil De sonore stem van Schip kondigt aan dat het de hyperruimte heeft verlaten en koers zet naar stamplaneet Aarde. Otis hoort het wel, maar luistert niet. Hij is verdrietig en zit diep weggedoken in de zero-gravitystoel. Met zijn armen om zijn benen geslagen maakt hij zich zo klein mogelijk.Schip, een semi-automatisch pendelvaartuig, onderhoudt een geregelde dienst tussen Aarde en Betelgeuze. De vader van Otis is er coördinator op het onderste vrachtdek. Hij heeft vroege dienst, maar moeder, die halve dagen in de hydroponische tuinen werkt, is net wakker. Zij heeft slecht geslapen. Gapend loopt ze in haar nachtgewaad naar de voedselautomaat en geeft die opdracht om een ontbijt te maken: Pannenkoeken met stroop. Het is Otis zijn lievelingseten, maar vandaag niet. V...