Vertelling: De zegen van vergessen – Charles van Wettum
Door Charles van WettumVandaag was het alweer niet stil in de stiltecoupé. Vanzelfsprekend verwacht ook niemand dat, mensen kun je nu eenmaal niet met bordjes commanderen. Voor mij is het voordeel dat je in zo’n kleine ruimte verhalen veel beter kunt volgen. Ik ben vooral dol op mensen die praten over vroeger. Over hun selectieve herinneringen. Over de reconstructies die ze daarmee maken.
Toen ik binnenkwam, zat de oude man bij het raam. Omdat ik misselijk word van achteruitrijden, ging ik naast hem zitten. Vanaf mijn zitplaats nam ik hem zo onopvallend mogelijk op. Fijne zilvergrijze krulletjes, een lorgnet (wie draagt die dingen eigenlijk nog tegenwoordig?), een smal snorretje zoals dat op tv door die Belgische detective wordt gedragen. Het verbazende aan hem was niet het donkergrij...