Vertelling: Therapie – Guido Eekhaut
Door Guido EekhautHij voelde zich niet gelukkig, had zich nooit gelukkig gevoeld. Het was niet zoals dood zijn, verre van, niet zoals het Niets te omarmen, maar zelfs die gedachte kon hem niet troosten. Hij vond hierin geen soelaas. Dit gevoel, dit niet gelukkig zijn, leidde hem nergens naartoe, zelfs niet naar therapie, waarin hij overigens niet geloofde. Dus kwam hij daar niet aan toe. Therapie was voor andere mensen, die een ander soort leven leidden. Die elders woonden, in andere delen van de stad. Voor hem leken de dagen grauw slib, waarin hij niet vooruitkwam. En de stad, bijna een ruïne, hielp ook al niet.Wat hem verder dreef, wat hem voortdreef, was het gezicht. Een duidelijk waargenomen gezicht, fijne trekken, edel zelfs. Bij dat gezicht hoorde een naam — maar laat het...