Door Guido EekhautHet treinstel werd nog in die andere eeuw gebouwd maar is goed onderhouden, zodat het mij, als reiziger, aan niets ontbreekt, zeker niet aan een ietwat knagend gevoel van onverdiende luxe. De banken zijn bedekt met aangenaam zacht velours, er hangen gordijnen voor de ramen die effectief het harde zonlicht weren, het ruikt er ook fris. Kunstmatig, maar fris. Het gaat niet om de lengte van de reis, wel om de kwaliteit ervan. Daarom betaalt mijn werkgever, het Ministerie van Immigratie, dan ook een ticket eerste klasse. Het plebs dat in de andere wagons meereist, doet het met een minimum aan voorzieningen. Er is onderscheid, zo hoort dat nu eenmaal. Ik reis ook niet voor mijn plezier, maar omdat ik een verantwoordelijke taak heb, in het belang van het collectief. Dat sch...

door Guido EekhautHet ergste was dat achteraf niemand Sani wilde geloven — over hoe het eigenlijk een dom idee was, iets van het moment zelf, een onbezonnen maar goedbedoelde inval. Geen mens geloofde dat. Hij pakte het halfnaakte, duidelijk ondervoede blanke jongetje op, hield het in zijn armen en liet Suzy, zijn toenmalige vriendin, een foto maken met haar iPhone. Een blond knaapje, vier of vijf maar misschien ook zes, dat was moeilijk in te schatten, toch voor Sani die pas drie dagen in dit land was, met een toeristenvisum uit Nigeria. En eigenlijk doet het er niet toe uit welk land Sani kwam, of waarom hij hier in dit land bij de zee was, in het hart van Westelijk Europa, dit kleine koninkrijk waarover hij zo goed als niets wist, behalve dat op vele plaatsen armoede heerste, mense...