Door Ninja Paap-Luijten

Soms wil je een boek lezen, maar komt er steeds iets tussen. En soms lees je een boek juist tussen andere dingen door. Water verpakken lag een behoorlijke poos op mijn ‘ben ik aan het lezen’-stapel, want elke keer las ik zo eens een stukje verder. Het is een verhalenbundel, dus hier een verhaaltje en daar twee, dat gaat prima. Maar las ik dit steeds tussendoor omdat dat zo uitkwam? Of is hier meer aan de hand?

Een bundel vol afwisseling
De verhalen in deze bundel variëren van zeer kort (enkele zinnen) tot iets langer (enkele pagina’s) en van lastig te duiden schetsen tot sciencefiction. Het ene verhaal weet me te verrassen met humor en een twist (zoals in Scriptloze droom, waarbij je je als lezer kunt afvragen waar het heen gaat, totdat je aan het eind een verrassende reden ontdekt om niet naar de film te gaan). Het andere verhaal laat mij achter met het idee dat het desbetreffende verhaal eerder een losse flodder was die toevallig op die pagina paste, dan dat er daadwerkelijk een bedoeling achter zat; kort als social media-berichten en vaak net zo diepgaand. Dat is bijvoorbeeld het geval bij Het leven met een 17-jarige. Dat verhaal bestaat uit twee zinnen waarin de ik-persoon vertelt dat hij ’s avonds oplet welke schoenen zijn zoon aanheeft, zodat hij ’s ochtends kan kijken of die weer in het rek staan. Nu zijn die losse kwinkslagen, die ultrakorte schrijfsels, veelal goed gevonden… maar in een boek blijft dat niet hangen.

Daar staan de verhalen tegenover die juist in zeer korte tijd iets neer weten te zetten waaruit duidelijk blijkt dat Suys kan schrijven. Ik noem daarbij graag Na de lezing… want dat is een van de sterke verhalen uit de bundel. In dat verhaal komt de hoofdpersoon bij een spoorwegovergang die overstekende voorbijgangers niet meer laat gaan. Hoe vlot en schijnbaar achteloos er ook geschreven wordt, onder die gemakkelijke stijl zit het vermogen om sfeer, spanning en absurditeit samen te laten komen in een verhaal dat ook nog eens gewoon spannend is en je nieuwsgierig laat zijn naar hoe het afloopt.

Smaakt naar meer
Bij het lezen van dit boek voel ik me af en toe net zoals een van de hoofdpersonen uit de verhalen. Hij loopt naar de koelkast terwijl hij wéét dat er niets in staat om een fatsoenlijk ontbijt te maken. Toch trekt hij de deur open. Zo is het ook een beetje met dit boek. Je wéét dat er meer in zit… maar je moet ernaar zoeken. Het is alsof je als lezer alleen maar mag proeven aan het ambacht van deze auteur. De langere verhalen in de bundel zijn pakkend genoeg om heel enthousiast te worden. De stijl (vlot, humoristisch, droog en verrassend) is uitgebalanceerd genoeg om je ervan te overtuigen dat dit een ervaren auteur is. Doet hij zichzelf niet tekort door ook de wat ‘eenvoudiger’ verhalen in dit boek te plaatsen? Of ligt zijn passie juist bij die zeer korte kwinkslagen? Hoe dan ook weet Suys je aan het denken te zetten.

Conclusie
Deze bundel is erg leuk om te lezen tussen andere boeken door of om cadeau te geven. Juist doordat er zoveel erg korte verhalen in staan, zou ik het niet in één keer achter elkaar lezen; dat is een beetje als een film afspelen op 2,5 keer de snelheid. Met verrassende wendingen en een leuke afwisseling van genres weet Suys genoeg interesse op te wekken om Water verpakken steeds weer op te pakken. Er is geen sprake van een harde sciencefiction- of fantasy-bundel, in tegendeel: het meeste werk in dit boek valt niet onder de SFFH-paraplu te plaatsen. Wel biedt Water verpakken leesvoer dat duidelijk anders is dan de standaard.