Vertellingen: Samen Delen – Karen van den Andel

Deze inhoud kan als schokkend ervaren worden.

Warmte…. Zweet…. Geuren….
Jij en ik samen in de duisternis. In een satijn omfloerste nacht vrijen met elkaar.
Ik heb hier lang op moeten wachten, veel geduld moeten hebben. Maar nu is het zover, jij wil mij net zo hard als ik jou…
Je adem stokt bij het zien van mijn mannelijkheid, ik vind dat je gelijk hebt als je zegt dat je mij mooi vindt.

Ik kus je. Je doet je hoofd achterover zodat ik ook je hals kan kussen. Je ademt zwaar.
Opwinding…
Ik vind jou ook mooi, je lichaam, je haar, je ogen….
Ze streelt mij, mijn onderbuik reageert. Ze lacht.
Je weet hoe je het moet doen…. Daarom heb ik jou uitgekozen…
De nacht is intens, de tijd is stil blijven staan.
Ik bijt haar in de hals, proef haar bloed op mijn lippen. Ze kreunt zachtjes, haar borst gaat zwaar op en neer, tegen de mijne. Voor mij begon dit als een routine, maar zij geeft mij veel meer dan al die andere vrouwen. Dit is niet zoals ik het gewend ben.
Dit is

Speciaal

Ik raak haar borsten met mijn vingertoppen aan.
Ze recht haar rug in stille extase en spant haar spieren aan. Ik voel haar gewicht op mijn schoot drukken.
Jij vindt het fijn. Ik vind het ook fijn.
Een metaalglans in het kaarslicht, een gesmoorde kreet als we samen komen…
Zweet… Bloed… Mijn bloed, haar bloed…. De warme, extatische geur van bloed….

Er waren er meer.. Maar zij is speciaal….

‘Heeft u spijt van uw daden en vraagt u vergiffenis aan God, onze heer?’
Ik kijk op en zie de kapelaan. Ik reageer niet. Ik heb hand- en voetboeien om. Het metaal voelt koel aan op mijn huid.
‘Dan is het nu tijd.’
De kapelaan gebaart naar de bewaker. Hij pakt mijn boeien en controleert deze.
Dan lopen we de lange gang door, langs cellen met mannen die net als ik deze gevangenis nooit meer zullen verlaten.

Terwijl ik onder bewaking de gang door loop, komt de vrouw mij tegemoet. Deze keer is er iets aan haar veranderd. De sensualiteit die ik voor het eerst zag toen ik haar in die bar ontmoette is verdwenen. Ze ziet er bleek uit. Ik kijk naar haar, terwijl ze in stilte met mij mee loopt. Er zit geronnen bloed in haar mondhoek, haar witte gewaad is donkerrood gevlekt. Ze heeft diepe wallen onder haar ogen. Dan zie ik het gat in haar hals, de gerafelde randen blauw en paars gekleurd en de blootliggende pezen van een wond die nooit meer zal genezen.

Ik sluit mijn ogen als we de gaskamer binnen gaan. Ze blijft bij mij terwijl ik op de tafel vast word gesnoerd.
Zelfs als de duisternis valt, zie ik alleen haar.

En nooit meer iemand anders….