Op het moment dat ik dit hoofdredactioneel begin te schrijven, is het 21:00 uur. Inmiddels ben ik een uur verder, en schrap ik de helft van dit artikel om opnieuw te beginnen. Want ik zoek de woorden om uit te drukken hoe afschuwelijk de gebeurtenissen van vandaag zijn, die zeker geen fantasie zijn.
Voor veel mensen – mensen zoals u en ik – zal deze dag namelijk nooit meer hetzelfde zijn. Was dit de dag waarvan iedereen wist dat hij zou komen? Nee, geen enkele onschuldige burger kon weten dat hem dit vandaag zou overkomen: aanslagen op een metrostel en op vliegveld Zaventem. Onder de betrokkenen een dodenaantal dat al tegen de vierendertig aanloopt.
Woorden schieten aan alle kanten te kort.
‘Ik heb totaal geen idee wat te schrijven’, meld ik op Skype.
‘Niet vreemd, dat had ik ook’, was één van de reacties.
Natuurlijk, ik kan wel heel standaard ‘wij leven met iedereen mee’ zeggen, maar niets dekt of kan de lading ooit dekken voor wat er vandaag gebeurd is.
Maar hier kun je – als weldenkend mens – ook geen woorden voor hebben. Want wat hier gebeurde, had niemand kunnen voorspellen. De hele dag zoek ik naar antwoorden op het ‘hoe’ en ‘waarom’, en vraag ik me af wat de winst van Islamitische Staat bij vandaag is. Maar daar zal nooit een antwoord op komen.
Deze aanslagen zijn geen fantasie, maar keiharde werkelijkheid. Laten we daarom – samen met onze Belgische vrienden en alle anderen – echter blijven strijden voor een wereld waarin we leven en laten leven.
Het is inmiddels 22:12 uur. Tevreden ben ik niet met deze column, maar kan je wel tevreden zijn met alles van vandaag? Mijn gedachten gaan uit naar de slachtoffers, nabestaanden en eenieder die ongewild betrokken raakte bij deze zwarte dag.
Chris de Boer
Hoofdredacteur
