Eindredacteur Karen vertelde het al eerder: ze is liefhebber van games. In deze column gaat ze er dieper op in.

Beste lezer,

In mijn introductie van 29 oktober 2016 schreef ik dat ik naast een fervent lezer ook een game-liefhebber ben. Ik zou daar nog wat dieper op ingaan, dat hield je van mij tegoed.

Opgroeiend in een groot gezin, met dank aan mijn (zeer) competitieve vader, hadden we altijd de beschikking over een enorme keuze aan bordspellen. Naast het geijkte dammen, schaken, Mastermind, Backgammon (die laatste twee heb ik nog steeds niet onder de knie) en het Chinese Go, was er ook onder meer Monopoly, Scrabble, Rummikub, Mens Erger je Niet, Cluedo en Stratego. Tevens noem ik Levensweg, Wie is Het, het Wereld-Handelsspel en Hotel.
Daarnaast hadden we niet gewoon één, maar twee sjoelbakken en kilo’s verschillende kaartspellen in huis.

Toen ik in de tweede klas van de middelbare school zat kocht mijn vader een pc met een cd-rom drive. Heel indrukwekkend en duur spul, maar één van de cd-roms die daar bij was geleverd sprak enorm tot mijn verbeelding, dat stond ramvol computerspellen. Dus ook een het Engels tekstspel met echte graphics boven de tekst (tegenwoordig is zo’n 4-bit plaatje behalve nostalgisch ook wel enigzins lachwekkend). Het was een Fantasy setting en door instructies te typen en de verhalende tekst te lezen, daar allerhande hints en aanwijzingen uit te halen om verder te kunnen komen. Instructies typen als; kijk / ga links / rechts / terug, loop noord / zuidwest, kijk naar de grond, inspecteer dit etc.
Ik ben nooit verder gekomen dan die eerste kruising, maar dat maakte het telkens weer opnieuw proberen er niet minder leuk op.

Veel later, ik was twintig, ontmoette ik de mensen die mij concreet op het pad van de actieve Fantasy brachten. De AD&D (Advanced Dungeons & Dragons) campagnes duurden soms jaren achtereen, ik heb de dobbelstenen nog steeds liggen. Het uitgangspunt van deze spelvorm is dat je onder leiding van een spelleider (die een verhaallijn heeft ontwikkeld of eerder geschreven verhalen uit helpt vertalen) aan tafel, met tot 8 spelers in totaal, samenwerkt met veel humor, improvisatie en vooral je eigen fantasie om het avontuur op den duur uit te kunnen spelen. Soms met alle gevolgen van dien –“famous last words” en “don’t piss off the DM” zijn hier ook wel klassieke uitspraken, evenals in mijn spelteam de kreten “bij twijfel links” of “coïtus interuptus succus maximus”.

Van de AD&D breidden we gaandeweg uit naar Call of Cthulu, Star Wars en onder meer Westworld table tops. Ook kwamen de computergames in een razend tempo bij mij binnen. Om de fantasywereld -in welke vorm dan ook- nu visueel voor mij te hebben bood mij dat meer diepgang. Met het groeien van elke vuurbal uit mijn handpalm begon ik steeds meer en meer van het genre te houden.
Mede dankzij Eye of the Beholder, Doom en Hexen leerde ik dat in het spel om het hoekje proberen te kijken door voorzichtig langs je beeldscherm af te leunen echt niet werkte. Ik moet er nog steeds om lachen.

Van Lemmings, Monkey Island, Castle Wolfenstein en Heroes of Might and Magic door naar online games zoals Worms (ik hoor de geluiden van de Holy Handgrenade –Halleluja!!- en het exploderende schaap –Baaaaaah!!!- nog steeds). Daarnaast ook de echte lineaire –je kunt maar één kant op, van de verhaallijn is niet af te wijken- RPG’s (Role Playing Games): Diablo plus alle uitbreidingen en vervolgen en de nog steeds levende mod “(Hellfire) The Dark”, met bijbehorend levenslang geldig Kali-account; dit was voor mij de eerste keer multi-player spelen met anderen als team. Zo mogelijk altijd online, maar vaak ook in een cyber-café (bij ons was dat The Cybergate). Internet liep toen nog voornamelijk over de telefoonlijn, je maandelijkse rekening kon toen nog met regelmaat wel erg hoog worden. Ook was een internetverbinding nog niet voor iedereen vanzelfsprekend. Sinds die tijd heb ik alleen een spelsessie echt enkel en alleen nog maar opgeslagen als het spel niet over internet liep of kon lopen, dan wel volledig lineair was.

Op het moment dat ik op de games van Black Isle werd gewezen was het hek voorgoed van de dam. Ik heb ettelijke uren door de Forgotten Realms gesjouwd; spellen als Baldur’s Gate, Neverwinter Nights, Icewind Dale en alle uitbreidingen heb ik zeker wel twintig keer rondgespeeld. Later kwam Morrowind, het eerste non-lineaire spel dat ik ooit zag. Los van het feit dat daar ook uitbreidingen van uit zijn gekomen, kon je al volledig in de wereld van de Elder Scrolls verdwalen, zonder ook maar één keer op de hoofdlijn van het verhaal terug te hoeven komen. Als je alle uitbreidingen had kon je er nog eens honderden speluren bij rekenen. Mede hierdoor heb ik dit spel nooit uit kunnen spelen, misschien zal dat nog ooit wel eens komen.

De afgelopen elf jaar, in de momenten die ik er vrij voor kan maken, zit ik diep begraven in World of Warcraft, een gigantisch online multiplayer spel (MMORPG – Mass Multiplayer Online Role Playing Game).
Voor zover ik weet, los van het feit of mijn persoonlijke vriendschappen met leden uit mijn Europese guild voort blijven duren, zullen de servers van Blizzard de komende jaren nog wel blijven draaien, zal er nieuwe content uitgerold blijven worden en komen er nog steeds nieuwe uitbreidingen op de markt.

Ik kan dus nog wel even vooruit, denk ik zo…

En aan jou: veel spelplezier -en / of nostalgie- toegewenst!!