web analytics
dinsdag, maart 19

Games met karakter, te weinig of toch niet?

Als ik door de wereld van World of Warcraft (WoW) loop en met meerdere verschillende npc’s (non-player character) spreek om verder in het spel te komen, denk ik aan de andere games die ik heb gespeeld. Ik mis iets. Niet zozeer de graphics, de muziek of de speelbaarheid, maar vooral persoonlijkheden. In WoW komen de persoonlijkheden van npc’s niet zo hard bij mij binnen.

Voor de vergelijking: denk nog eens terug aan Lachdanan, terug te vinden op level 14 van het eerste Diablo-spel (2e niveau van de Hell-omgeving). Lachdanan was een Death Knight die zich tegen zijn koning moest keren om het goede in de wereld te beschermen. Dit lukte hem niet en hij werd vervloekt, waardoor hij het kwaad niet meer fysiek kon bestrijden. Het gevecht om zijn vrije wil te behouden lukte daarentegen wel. In het originele spel geeft hij de speler dan ook opdracht om zijn koning, Leoric, voor hem te verslaan en op die manier de vloek op te heffen. Als je dit personage tegenkwam, voelde je zijn kwelling en zijn verdriet, alsof je er fysiek naast stond, mede door de stem die werd gebruikt*.

Boo uit Baldur’s Gate

Dan was er Minsc en zijn hamster Boo (Baldur’s Gate I en II en uitbreidingen). Voor de meeste RPG-gamers behoeft deze persoonlijkheid weinig uitleg (“Go for the eyes, Boo!!”). Dit was voor mij de eerste keer in een spel dat de koers die jij als gamer koos invloed had op de wereld waarin je speelde.

Zou je dus een dorpje uit willen moorden, die keuze stond je vrij, dan kon je er ten eerste prat op gaan dat alle wachters in de grote steden en dorpen het op je voorzien hadden. Daarnaast kon je in het spel ook je party samenstellen uit npc’s die je onderweg tegenkwam. Hoe verder je in het spel kwam, hoe beter de npc’s die je in je party kon meenemen. Vergeet bijvoorbeeld Ajantis, de Paladin niet; je werd soms gestoord van zijn ‘heilige’ houding – maar dat is bij een Pally toch ook weer geen verrassing. Dan was er ook Kivan, de elf Ranger, die altijd een cafeïne-tekort scheen te hebben.

Bi-polaire, maar interessante stoornissen

Terug naar Minsc. Dit was een personage van een hele andere orde; Minsc en zijn reuze-ruimte-hamster Boo. Minsc leek af en toe wel een ernstige bi-polaire stoornis (of zelfs een blijvend teveel aan cafeine in zijn bloed) te hebben. Maar dat maakte hem juist interessant. Om de haverklap, zonder dat je er aanleiding voor hoefde te geven, brulde hij van alles tegen jou, je party, zijn hamster en de slechteriken. Ik vond het heerlijk en kon zonder hem in mijn party niet functioneren. Niet alleen vanwege zijn stats als ranger, maar ook vanwege zijn ‘larger-than-life’ persoonlijkheid. Ingesproken door Jim Cummings, gelden Minsc en Boo nu nog steeds als enkele van de meest geliefde npc’s binnen de RPG-games wereld.

Jon Irenicus, een bijzonder verhaal

Van alle npc’s die ik hier (kort) besproken heb, allemaal even indrukwekkend en geliefd, is er toch nog één die een nog grotere plaats in mijn hart heeft gekregen. De antagonist uit Baldur’s Gate II, Jon Irenicus. Dit karakter is op twee fronten een bijzonder verhaal.

Een: het verhaal (lore) erachter. In het kort een liefdesverhaal met aan het einde verdriet, rancune en natuurlijk wraak. Geboren als elf en magier, werd Irenicus verliefd op vrouwe Tanova.

De tovenares Centeol vermoordde vrouwe Tanova om de liefde van Irenicus voor haarzelf te winnen, waarop Irenicus Centeol in een spinnenvrouw veranderde. Later trachtte hij zijn krachten op goddelijk niveau te brengen. De koningin van de elven, Ellesime, geliefd en gerespecteerd door Irenicus, verbande hem hiervoor. Irenicus, die nu niets meer had, geen geliefde, geen volk en geen respect, zinde op wraak en tijdens deze wraakcampagne kom jij hem als speler tegen en moet hem op zijn pad verslaan. Dit is geen eenvoudige opdracht, maar zorgt voor uren spel- en verhaalplezier waarin zijn achtergrondverhaal gaandeweg verder uiteen wordt gezet.

David Warner, diepgang en emotie

Twee: David Warner. Deze acteur sprak de stem voor Jon Irenicus in en schreef daar voor veel gamers geschiedenis mee. Diepgang, emotie, verve en blind doorzettingsvermogen, tot op het randje van krankzinnigheid.

Als je Baldur’s Gate II hebt gespeeld zal je dit hoe dan ook bij zijn gebleven. Persoonlijk heeft het bij mij best een tijd geduurd om Warner los te kunnen koppelen van Baldur’s Gate en de link met andere projecten te leggen waar hij zijn bijdrage aan heeft geleverd. Toen ik er achter kwam dat hij in Tron (1982) ook -fysiek- de rol van antagonist speelde (Ed Dillinger / Sark / Master Control Program) en later ook in Penny Dreadful de rol van Abraham Van Helsing op zich had genomen, was voor mij de cirkel compleet. Maar ik herkende de acteur nooit meteen, wél zijn stem en dat zal denk ik altijd wel zo blijven.

Games met karakter: ik zoek impact

De persoonlijkheden uit latere games hebben op mij nooit meer zo’n impact gehad als de npc’s die ik hierboven heb beschreven. Dit voelt voor mij als een gemis en daardoor zal mijn games-ervaring vooralsnog niet meer zo’n diepgang hebben als voorheen. Natuurlijk is de wereld van de games altijd in beweging en zal de tijd het moeten leren. Hopelijk zal er dus wel snel weer een npc als Minsc of Irenicus opstaan.

Heb jij ook zo’n ervaring met een npc in een of meerdere games gehad? Herken je mijn verhaal? Laat het mij weten!

*hoe goed ik ook heb gezocht, ik heb de stemacteur van Lachdanan uit Diablo I niet kunnen achterhalen

Bronnen:
Baldur’s Gate II (Bioware, 2000)
Wikipedia.org
diablo.wikia.com
Imdb.com

You cannot copy content of this page